بحث:احمد (پیامبر خاتم) در قرآن
مقدمه
احمد اسمی از اسماء پیغمبر است و فقط یک بار در قرآن مجید در آیه ششم از سوره صف یاد شده و ترجمه آن آیه چنین است: «به یاد آور هنگامی را که عیسی به قوم خود گفت من بر شما فرستاده خدایم و شما را به ظهور پیغمبری که پس از من خواهد آمد و نام او احمد است بشارت می‌دهم».
شک نیست که این آیه ناظر به بشارت حضرت عیسی به ظهور فارقلیط است.
عبدالمسیح صاحب ینابیع الاسلام می‌نویسد که فارقلیط کلمه یونانی الاصل است و ریشه آن پر اقلیتوس به معنی تسلیت دهنده بوده و آن را با پریقلیتوس به معنی بسیار ستوده اشتباه کرده‌اند.
سخن عبدالمسیح خود دال بر این است که احمد با لفظ بشارت داده شده در انجیل مطابقت دارد و مراد از فارقلیط چنان که مسیحیان می‌پندارند، روح القدس نیست، چه آیات مندرج در انجیل یوحنا با معتقدات مسیحیان نسبت به روح القدس موافقت ندارد. به علاوه پیش از حضرت محمد(ص) مانی نیز دعوت فارقلیط بودن داشته و دعوی وی دلیل آن است که در زمان وی هم فارقلیط بر روح القدس اطلاق نمی‌شده است. به هر حال، بنا بر گفته ابوالبقاء، پیش از پیغمبر شخص دیگری به نام احمد موسوم نبوده و در زمان پیغمبر و صحابه نیز به احترام آن حضرت نام احمد همچنان به اختصاص خود باقی بوده است.
می‌گویند اولین شخصی که بعد از پیغمبر بدین نام نامیده شده احمد بن عمرو تمیمی پدر خلیل عروضی معروف است. عرفا احمد را با احد مقارن ساخته و زیادت میم را کنایه از تشخصات وجودی پیغمبر و ما به الامتیاز و از ذات احدیت دانسته‌اند.[۱]
پانویس
- ↑ خزائلی، محمد، اعلام قرآن، ص96-97.
