مرگ در معارف و سیره علوی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Bahmani (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۵ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۴۱ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

یاد مرگ از ابزارهای کارآمد در اخلاق تربیتی اسلام و از عوامل تأثیرگذار در جهت‌گیری ما نسبت به آینده است. پیشتازان راه فضیلت، تجارب ارزشمندی را از کارآمدی آن گزارش کرده‌اند؛ زیرا باور به بهره‌مندی از عمری طولانی، بنیان آرزوهای دراز و در نتیجه محبت به دنیا و غفلت از فردا است. بنابراین تذکر دایمی درباره مرگ و ناگهانی بودن آن، ضمن تصحیح انتظار ما از زندگی فردا، رفتار ما را نسبت به امروز نیز اصلاح می‌کند؛ چنان‌که امام علی (ع) فرمود: «آن‌گاه که نفس‌هایتان شما را به سوی خواهش‌ها و شهوات می‌کشاند، مرگ را فراوان یاد کنید که مرگ بهترین واعظ است»[۱].[۲]

منابع

پانویس