زبور
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل زبور (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- از نظر لغوی به معنای نوشته و کتاب است و در اصطلاح نام کتابی است که بر حضرت داوود (ع) از پیامبران بنی‌اسرائیل نازل گشت. زبور به زبان عبری است و سراسر، اندرز و دعا و مناجات با ایزد متعال و تجلیل مقام ربوبی است و پس از تورات نزول یافته است[۱]. بنابر روایات اسلامی، وجه تسمیه این کتاب آن است که به صورت مجموعه‌ای مکتوب بر الواح فرود آمده است[۲]. قرآن کریم سه بار از زبور یاد کرده و از برخی ویژگی‌های آن سخن گفته است. در آیات قرآنی تصریح شده است که زبور، کتاب داوود (ع) است[۳][۴].
- کتاب‌های آسمانی بر دو دسته‌اند: یکی آنها که احکام تشریعی ویژه‌ای دارند و از آیینی نو سخن می‌گویند و دیگر، کتاب‌هایی که احکام جدیدی در خود ندارند؛ بلکه بیش‌تر به موضوعات و مسائل اخلاقی می‌پردازند. زبور از دسته دوم است[۵]. گواه است بر این حقیقت آنکه هم اینک، مزامیر در ضمن عهد عتیق و پس از تورات جای دارد و حالت مستقل ندارد[۶].قرآن در جایی دیگر فرموده است: "برخی از پیامبران را بر برخی دیگر برتری بخشیدیم و به داوود، زبور را دادیم"[۷]. از این آیه بر می‌آید که زبور از دلایل برتری داوود (ع) بر بسیاری از پیامبران است. از منابع تاریخی و دینی بر می‌آید که داوود (ع) حکومت و کشوری عظیم داشته است؛ ولی خداوند، قدرت و هیبت و سلطنت داوود (ع) را دلیل برتری او نمی‌داند؛ بلکه در این باره از زبور یاد میکند[۸][۹].
- در جایی دیگر از قرآن کریم آمده است: "در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم: زمین را بندگان صالح من به ارث می‌بَرَند"[۱۰]. مضمون این آیه در کتاب مقدس، مزمور ۳۷ به چشم می‌آید[۱۱]. از این حقیقت بر می‌آید که بخش‌هایی از زبور هنوز در کتاب مقدس وجود دارد و از تحریف دور مانده است[۱۲]. یهودیان و مسیحیان خود معترف‌اند که از ۱۵۰ مزمور در عهد عتیق، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را می‌توان به داوود (ع) نسبت داد و دیگر مزامیر در سالیان دیگر افزوده شده‌اند[۱۳]. مزامیر از آغاز تا انجام به صورت شعر است و بخش بزرگ آن به دعا و پرستش می‌پردازد.مزامیر را نمی‌توان مجموعه‌ای مدون از آموزه‌های الهیاتی دانست. الهیات مزامیر، بیش‌تر بر حالت اعتراف و مبتنی بر حمد و ثنا است نه نظام‌مند و استدلالی. از این رو، نمی‌توان با خلاصه کردن این الهیات یا بیان آن به گونه عینی، تصویری درست از آن به دست داد. وانگهی، هر گونه جمع‌بندی مزامیر، مشکلاتی بیش‌تر می‌آفریند.
- مزامیر، مجموعه‌ای بزرگ از قطعات مستقل و مختلفی است که برای اهداف گوناگون و در قرون متمادی نوشته شده‌اند.
فراهم آوردن تلخیصی از مزامیر نه تنها کامل نمی‌نماید که از پاره‌ای جهات تصنعی نیز جلوه میکند[۱۴]. این همه، حکایت از آن دارد که کتاب زبور فعلی را نمی‌توان یک کتاب شریعت و کاملًا آسمانی پنداشت[۱۵].
زبور در فرهنگنامه آخرالزمان
- کتاب مقدس پیروان حضرت داوود نبی(ع) است. حضرت داوود(ع) پی از حضرت موسی(ع) به پیامبری رسید و به شریعت حضرت موسی(ع) بود. کتاب زبور جزو اموالی است که میراث انبیاء محسوب میشود و به پیامبر اسلام(ص) رسیده و اکنون نزد امام زمان(ع) است و در زمان ظهور آن حضرت، کتاب زبور را به همراه سایر کتب آسمانی از غاری در انطاکیه خارج خواهد نمود. در کتاب زبور فعلی که میان کتب عهد عتیق پراکنده است به ظهور منجی در آخرالزمان اشاره میکند و قرآن کریم نیز این بشارت را یادآور شده است ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾[۱۶]. در زبور نیز بدین گونه یاد شده است: "...شرورها نابود می‌‌شوند و کسانی که به خداوند تکیه دارند وارث زمین خواهند شد"[۱۷][۱۸].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ اعلام القرآن، ۳۴۶ و ۳۴۷؛ معارف و معاریف، ۳/ ۱۱۱۳.
- ↑ بحار الانوار، ۱۴/ ۳۳.
- ↑ ﴿ إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِن بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا ﴾؛ سوره نساء، آیه ۱۶۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 275.
- ↑ تفسیر نمونه، ۴/ ۲۱۴.
- ↑ کتاب مقدس، ۸۳۰.
- ↑ ﴿وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا ﴾؛ سوره اسراء، آیه ۵۵.
- ↑ تفسیر نمونه، ۱۲/ ۱۶۱.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 275.
- ↑ ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ ﴾؛ سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
- ↑ کتاب مقدس، ۸۵۶.
- ↑ تفسیر نمونه، ۱۳/ ۵۲۰.
- ↑ قاموس کتاب مقدس، ۸۰۰- ۷۹۶؛ تاریخ مختصر ادیان بزرگ، ۲۷۹ و ۲۸۰.
- ↑ دائرة المعارف کتاب مقدس، ۱۹۶.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 276.
- ↑ «و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
- ↑ عهد عتیق: کتاب مزامیر، مزمور ۳۷.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان صفحه ۳۲۹.