نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Wasity(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۲:۲۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۲:۲۰ توسط Wasity(بحث | مشارکتها)
در عصر حاضر سه رویکرد عمده در عرصه دینشناسی وجود دارد:
رویکرد سنتی که ویژگی بنیادی آن تصلب بر یافتهها و داشتههای پیشین است و از نوآوری و تحول میهراسد.
رویکرد مقابل سنتی که با ادعای تجدد، اما متأثر از معرفتشناسی غربی به تازگی پا به عرصه مطالعات دینی نهاده است و آن را "جریان متجدد" میخوانند.
رویکردی که نه به مواریث گذشته دینشناسی تعصب میورزد و نه از آن انقطاع میجوید و ساختارشکنی میطلبد. این رویکرد را میتوان "جریان مجدد" نام نهاد که در پی گشودن راهی میان تصلب و تجدد است.
پرچمداران این جریان شخصیتهای برجسته علوم دینی معاصر همانند امام خمینی و علامه طباطبائی هستند.جریان مجدد سعی دارد با بهرهگیری از ذخایر پیشین و مواریثسلف، از آوردههای دیگر ملل نیز سود بَرَد و با اعتماد به نفس، در ثروتعلمیبشر سهم گذاری کند و به بهانه نوآوری، گذشته خود را یکسره از کف ندهد[۴].