حصین بن نمیر

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۷ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۵۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حصین بن نمیر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

حصین بن نمیر: یکی از سران امویان از قبیله کنده که همواره با آل علی دشمنی داشت. در جنگ صفین، در سپاه معاویه بود. در ایّام یزید هم بر عدّه‌ای از سپاه، فرماندهی داشت. در دوران قیام مسلم بن عقیل در کوفه، رئیس پلیس ابن زیاد بود و مأموریّت داشت برای یافتن و دستگیری مسلم، خانه‌های کوفیان را تفتیش کند. هم او بود که قیس بن مسهّر، فرستاده حسین(ع) را دستگیر کرد و نزد ابن زیاد فرستاد و قیس به شهادت رسید. او بود که هنگامی که عبد الله زبیر در مکّه بر ضد یزید سر به مخالفت برداشته بود، بر کوه ابو قبیس منجنیق نهاد و کعبه را هدف قرار داد[۱]. با سلیمان بن صرد و توّابین جنگید. او بود که از علی(ع) آنگاه که فرمود: «سَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي سَلُونِي»، پرسید: تعداد موهای سر من چه قدر است؟[۲] در دوران یزید، به دستور او در حمله و محاصره مدینه شرکت داشت. از مخالفان سرسخت شیعه بود و در سرکوبی نهضت توابین حضور داشت و سه سال بعد (در سال ۶۷ هجری) به دست ابراهیم بن اشتر کشته شد[۳]. در حادثه عاشورا، از فرماندهان گروه تیرانداز بود که به سپاه حسین(ع) حمله کردند. او پس از شهادت حبیب بن مظاهر، سر مقدّس او را در کوفه بر گردن اسب خویش آویخته بود تا به آن افتخار کند. به نقلی بعدها پسر حبیب (قاسم) کمین کرد و او را کشت. برخی هم قتل این جنایتکار را به دست یاران مختار ثقفی در سال ۶۶ در نهضت خروج مختار، در نزدیکی‌های موصل نوشته‌اند[۴][۵].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. مروج الذهب، ج ۳، ص ۷۱.
  2. سفینة البحار، ج ۱، ص ۲۸۱.
  3. دائرة المعارف الإسلامیه، ج ۷، ص ۴۵۸.
  4. مروج الذهب، ج ۳، ص ۹۷.
  5. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۶۳.