بشارت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Amini (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۰ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۲۳:۳۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بشارت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

بشارت خبر سرورانگیز، امیدبخش و مورد انتظار.

واژه‌شناسی لغوی

  • بشارت، مصدر ثلاثی مجرد بر وزن فعالة است. برخی ریشه آن را "بُشر" به معنای سرور می‌دانند[۱] که به آن بُشری نیز می‌گویند[۲]. معادل آن در فارسی مژده و خبر خوش است[۳]. در تفاوت بشارت و خبر گفته شده: بشارت خبر سرورانگیزی است که برای اولین بار داده می‌شود[۴]. بر مبنای این اشتقاق برخی مفسران کاربرد بشارت در خبرهای ناگوار را کاربردی استعاری و برای ریشخند[۵] یا مجاز با رابطه تضاد بیان کرده‌اند[۶] که همراه قرینه به کار می‌رود: ﴿فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ [۷]؛ ﴿فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ [۸]؛ ﴿فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ [۹][۱۰] برخی دیگر اشتقاق این واژه را از "بَشرة" به معنای ظاهر پوست گرفته[۱۱] و بر همین اساس بشارت را عبارت از هر‌خبر خوش یا غم‌انگیزی که اثر آن در چهره نمایان شود می‌دانند[۱۲]؛ اما با وجود این همگان، کاربرد آن را در خبرهای خوش پذیرفته‌اند[۱۳][۱۴].

بشارت یکی از فلسفه‌های بعثت

سنت دینی تبشیر و انذار

بشارت‌های دنیوی و اخروی

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. الفروق اللغویه، ص‌۱۰۰.
  2. مفردات، ص‌۱۲۵، «بشر»؛ بصائر ذوی التمییز، ج‌۲، ص‌۲۰۰.
  3. لغت نامه، ج‌۳، ص‌۴۱۷۰؛ فرهنگ فارسی، ج‌۱، ص‌۵۴۰‌، «بشارت».
  4. المبسوط، ج‌۶‌، ص‌۲۴۸؛ التبیان، ج‌۱، ص‌۱۰۷؛ عمدة الحفاظ، ج‌۱، ص‌۱۹۳.
  5. الکشاف، ج‌۱، ص‌۵۷۷‌؛ تفسیر المنار، ج‌۹، ص‌۵۱۴‌؛ الاتقان،‌ج‌۲، ص‌۱۲۴.
  6. البرهان فی علوم القرآن، ج‌۲، ص‌۳۹۷؛ الاتقان، ج‌۲، ص‌۱۰۲.
  7. به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره آل عمران، آیه:۲۱.
  8. او را به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره لقمان، آیه:۷.
  9. پس، آنان را به عذابی دردناک نوید بخش!؛ سوره انشقاق، آیه:۲۴.
  10. مقاییس اللغه، ج‌۱، ص‌۲۵۱؛ لسان‌العرب، ج‌۱، ص‌۴۱۴، «بشر».
  11. الفروق اللغویه، ص‌۱۰۰.
  12. تفسیر ثعالبی، ج‌۱، ص‌۵۵‌؛ رحمة من الرحمن، ج‌۱، ص‌۴۲۸.
  13. التعریفات، ص‌۶۶‌؛ رحمة من الرحمن، ج‌۴، ص‌۴۷۲؛ کشاف اصطلاحات الفنون، ص‌۳۳۶.
  14. حیدری، اعظم، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۵، ص ۵۶۵
  15. و ما پیامبران را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم پس کسانی که ایمان آورند و به راه آیند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند؛ سوره انعام، آیه:۴۸.
  16. محمد بیابانی اسکوئی، نبوت، ص۹۸.