اثبات

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۴ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۴۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اثبات (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • اثبات: زندانی‌ کردن و دربند کشیدن[۱]، جراحتی وارد کردن که نتواند از جای برخیزد[۲]، تحت فشار قرار دادن و منصرف‌ کردن. اصل آن "ثَبات" به معنای استواری و پایداری ضد زوال[۳].
  • وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ[۴].
  • سران مشرکان قریش در جلسه مشورتی در دارالندوه برای از بین‌ بردن اسلام و رسول خدا(ص) سه راه پیشنهاد دادند: زندانی‌ کردن، کشتن و اخراج و تبعید کردن پیامبر اکرم(ص). آیۀ وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ به این سه راه پیشنهادی آنان اشاره دارد. تصمیم نهایی آنان کشتن آن حضرت شد. واقعه لیلة المبیت مربوط به همین زمان است که حضرت علی(ع) به جای پیامبر خوابید و آن حضرت شبانه از مکه خارج و در غار مخفی شد و پس از آن به مدینه هجرت کرد[۵][۶].

اثبات در فرهنگ مطهر

“اثبات” معنایش حبس است. چون کسی را که حبس می‌کنند در یک‌جا ثابت و ساکن نگه می‌دارند، عرب وقتی می‌گوید “اثبت” یعنی حبس کن[۷].[۸]

منابع

  1. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم
  2. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر

پانویس

  1. فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۲، ص۱۹۶. محمد طوسی، تبیان، ج۵، ص۱۰۹. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۹، ص۶۶. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۶۹۹.
  2. ابن‌منظور، لسان العرب، ج۲، ص۲۰.
  3. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۷۱.
  4. «و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است» سوره انفال، آیه ۳۰.
  5. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۹، ص۷۷.
  6. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۴۳.
  7. آشنایی با قرآن، جلد سوم، ص۳۱.
  8. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۵۶.