پلیدی در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل پلیدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
پلید[۱]. اصل آن به معنای اختلاط[۲] یا شدت ناسازگاری و بی‌تناسبی با عرف متعادل و عقل سلیم؛ به طوری که قبیح و مکروه شمرده شود[۳].
فَأَعْرِضُوا عَنْهُمْ إِنَّهُمْ رِجْسٌ
[۴].
إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ[۵].
رِجْسٌ به عنوان "پلیدی"[۶] به اعتبار موضوعات و موارد مختلف، معانی متعددی در قرآن کریم دارد که برخی از آنها عبارت‌اند از:
لعنت و نفرین: كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ[۷].
کفر: فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَى رِجْسِهِمْ[۸].
نجاست: إِلَّا أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَمًا مَسْفُوحًا أَوْ لَحْمَ خِنْزِيرٍ فَإِنَّهُ رِجْسٌ[۹].
گناه و اعمال ناشایست: يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ[۱۰].[۱۱].
از آیات مهم قرآنی، آیه تطهیر است که به اذهاب رجس از اهل بیت(ع) دلالت دارد و اکثر مفسران "عصمت" را از این آیه شریفه برداشت کرده‌اند؛ به این معنا که خداوند متعال اراده کرده است، هر پلیدی اعم از اعتقادی مانند کفر و شرک و عملی مانند گناه و کارهای زشت را از آنان باز دارد. در این آیه شریفه دو انحصار وجود دارد: یکی انحصار در اراده الهی جهت دور کردن از رجس و تطهیر و دیگری انحصار آن در اهل بیت(ع)[۱۲].[۱۳]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۴۲.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۹۰.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۵۶.
- ↑ « از آنان رو بگردانید که پلیدند و به کیفر آنچه انجام می‌دادند جایگاهشان دوزخ است» سوره توبه، آیه ۹۵.
- ↑ «خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید » سوره احزاب، آیه ۳۳.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۶.
- ↑ «خداوند عذاب را بر کسانی که ایمان نمی‌آورند؛ برمی‌گمارد» سوره انعام، آیه ۱۲۵.
- ↑ «و اما در بیماردلان بر پلیدیشان پلیدی می‌افزاید و آنان کافر خواهند مرد» سوره توبه، آیه ۱۲۵.
- ↑ «مگر مردار و یا خون ریخته یا گوشت خوک که پلید است » سوره انعام، آیه ۱۴۵.
- ↑ «خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید » سوره احزاب، آیه ۳۳.
- ↑ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۴، ص۷۳-۷۴.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۲۲، ص۳۱۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۰۰-۳۰۱.