امام در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اقتداء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- امام: پیشوایی که به گفتار و رفتار او اقتدا می‌شود، آنکه از وی پیروی می‌شود؛ خواه انسان باشد یا کتاب یا غیر آن، حق باشد یا باطل[۱]؛ کتاب، راه[۲]، هر کسی که به او اقتدا می‌شود یا در امور جامعه بر دیگران مقدّم شمرده شود، امام خوانده می‌شود[۳]؛ چه در راه حق و چه در مسیر ضلالت و گمراهی[۴]؛ جمع آن ائمه است.
- ﴿إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا﴾[۵].
- از دیدگاه دانشمندان شیعه، با توجه به آیات الهی قرآن امام حق دارای ویژگی‌های زیر است:
- انتصاب از جانب خداوند؛
- برخورداری از عصمت؛
- خالی نبودن زمین از امام در هر عصری؛
- مؤید به تائیدات الهی؛
- علم به اعمال بندگان؛
- برتری در فضایل نفسانی از همه انسان‌های زمان؛
- برخورداری از علم در همه مسائل مورد نیاز مردم در امور معاش و معاد[۶][۷].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۷.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۱۷.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۴۲۹.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۲۴.
- ↑ «من تو را پیشوای مردم می‌گمارم» سوره بقره، آیه ۱۲۴.
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۲۷۴-۲۷۵.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۲۰.