آیا امام رضا علم غیب دارد؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۶ آوریل ۲۰۱۷، ساعت ۱۱:۵۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
آیا امام رضا علم غیب دارد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ علم غیب
مدخل اصلیعلم غیب

آیا امام رضا علم غیب دارد؟ یکی از سؤال‌های مصداقی پرسشی تحت عنوان «آیا همه امامان علم غیب داشته‌اند؟» است. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی علم غیب مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

ابراهیم امینی

آیت‌الله ابراهیم امینی، در کتاب «بررسی مسائل کلی امامت» در این‌باره گفته‌ است:

«حسین بن بشار روایت کرده که حضرت رضا (ع) فرمود: عبداللَّه محمد را می‌‏کشد، عرض کردم: عبدالله پسر هارون برادرش محمد را به قتل می‌‏رساند؟! فرمود: آری‌، عبدالله که در خراسان است محمد پسر زبیده را که در بغداد است خواهد کشت. و چنین شد که آن جناب فرموده بود»[۱][۲].




پاسخ‌های دیگر

پرسش‌های مصداقی

جستارهای وابسته

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع علم غیب معصوم

پانویس

  1. اثبات الهداة، ج۶، ص ۶۵
  2. بررسی‌ مسائل کلی‌ امامت، ص ۲۸۷.
  3. به نقل از ریان بن صلب به امام رضا (ع) گفتم: شما صاحب این امر هستی؟ فرمود: من صاحب این امر امامت هستم؛ اما من کسی نیستم که زمین را از عدالت پر می کنم، همان گونه که از ظلم پر شده است، و چگونه با این ضعف جسمی ام آن باشم؟! و قائم، همان کسی است که در سن پیران، اما در چهره جوانان، خروج می کند و پیکرش چنان نیرومند است که اگر دست به بزرگ ترین درخت روی زمین ببرد، آن را از ریشه بیرون می آورد و اگر میان کوه ها فریاد برآورد، صخره ها خرد می شوند. عصای موسی و انگشتر سلیمان را همراه دارد و او چهارمین نفر از نسل من است. خداوند، او را در پرده غیب خود، هر اندازه بخواهد نگاه می دارد و سپس او را آشکار می کند تا زمین را با او از عدل و داد پر کند، همان گونه که از ظلم و ستم پر شده است؛ کمال الدین: ص ۳۷۶، ح ۷، اعلام الوری: ج ۲ ص ۲۴۰، بحار الأنوار: ج۵۲ ص ۳۲۲ ح ۳۰.
  4. دانشنامهٔ امام مهدی، ج ۳، ص۱۱۹ - ۱۲۱.