عبدالله بن عمیر کلبی در معارف و سیره حسینی
مقدمه
عبدالله بن عمیر کلبی جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام حسین(ع) در روز عاشورا به میدان نبرد رفت. وی که کنیه‌اش ابووهب بود، جوانی دلاور و حماسی از شیعیان کوفه بود. به کوفه آمده، در نزدیکی بئر العبد خانه‌ای گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتی دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهی می‌کند تا از نخیله به جنگ حسین بن علی(ع) در کربلا بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفتۀ جهاد با مشرکان بودم. امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر می‌روند، نزد خداوند کم ثواب‌تر از جهاد با مشرکان نباشد. پیش همسرش رفت و نیّت خود را با او در میان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرّم به یاوران حسین در کربلا پیوستند [۱]. همسر او نیز از شهدای کربلا بود.
پس از شهادت عبدالله بن عمیر کلبی، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهرۀ او می‌زدود که به دستور شمر، یکی از غلامانش (به نام رستم) با گُرزی بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید.
«عبدالله بن عمیر کلبی»، دومین شهید از اصحاب امام حسین(ع) بود[۲]. نامش در زیارت ناحیه مقدسه هم آمده است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ تنقیح المقال، مامقانی، ج۲، ص۲۰۱؛ عبرات المصطفین، ج۲، ص۲۴.
- ↑ انصار الحسین، ص۸۴؛ موسوعة العتبات المقدسه، ج۸، ص۶۶.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۲۷.