خطبه ۱۴۹ نهج البلاغه
این مدخل وابسته به نهج البلاغه و تحت نگارش، توسعه یا بازبینی قرار دارد. |
صد و چهل و نهمین خطبه از نهج البلاغه، از خطبه‌های امام علی(ع) که شامل سخنان و معارفی است که امام(ع) پیش از شهادت برای آخرین بار به مردم می‌آموزند.
کلیات خطبه
این خطبه شامل سخنانی است که امام پیش از شهادت با مردمان در میان گذاشته و بسیار بااهمیت است، زیرا چکیده معارفی است که برای آخرین بار به مردمان می‌آموزاند. امام (ع) مردمان را به موضوع توحید و حفظ سنت پیامبر سفارش می‌کند و این دو رکنرا چون دو چراغی به تصویر می‌کشد که مردمان در پرتو نور آن هدایت می‌جویند. امام روزگار خود را بر مردمان امری عبرت‌انگیز می‌داند و آنان‌را به تفکر در این مورد فرامی‌خواند و با آن‌ها وداع می‌کند.
مطالب مهم خطبه
- دانستن زمان مرگ، امری مختص به خداوند؛
- وضعیت انسان در دنیا؛
- عبرت از مرگ دیگران؛
- شناخت امام پس از مرگ او.
فرازی از خطبه
- امّا وصیّت من آن‌که خدا را در نظر داشته باشید و چیزی را شریک او میارید و محمّد (ص) را گرامی دارید و سنّت او را ضایع مگذارید. این دو ستون را برپا دارید و این دو چراغ را افروخته نگه دارید؛ و نگوهشی بر شما نیست مادام که پراکنده نیستند و پایدارید. هر کس به اندازه توان خود بکوشد و بر نادانان آسان گیرد و نخروشید؛ که پروردگارتان مهربان است و دینتان راست و امامتان دانا. من دیروز یار شما بودم و امروز برای شما مایه پند و اعتبار و فردا از شما جدا و به کنار. خدا مرا و شما را بیامرزاد.
[۱].
