آرزو در معارف و سیره نبوی
مقدمه
آرزوهای دور و دراز، نه تنها انسان را نیازمند دیگران می‌سازد، بلکه معنویت را از زندگی او می‌گیرد و چه بسا به پایین‌ترین مرتبه انسانی تنزل می‌یابد. آرزوی حکومت ری، - عمر بن سعد - را به سوی کربلا کشاند و سرانجام امام حسین(ع) را به شهادت رساند، ولی به حکومت ری نرسید و روز قیامت نیز حسرت فراوانی خواهد داشت.
امید داشتن به دستیابی به آرزوها، لذت‌بخش است، ولی آرزوهایی که با توجه به داشته‌ها و موقعیت‌های آدمی، امکان رسیدن به آنها مقدور باشد. بنابراین، هیچ‌گاه نمی‌توان خیال‌های واهی را در ردیف آرزوهای منطقی قرار داد. اساساً هر کسی بهتر از دیگران، از آرزوهای خود آگاه است. اگر آرزوها اصولی نباشد، آدمی در رؤیاهای دور و درازش غرق می‌شود و آنگاه قدرت حرکت را از دست می‌دهد. چنین کسی پیوسته در انتظار چیزی است که هرگز به آن نمی‌رسد و گاهی مرگ زودتر از آرزوها به سراغ او می‌آید.
پیامبر اعظم(ص)، آرزوهای طولانی را موجب فراموشی آخرت می‌داند و می‌فرماید: «إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِيَ الْهَوَى وَ طُولُ الْأَمَلِ أَمَّا الْهَوَى فَإِنَّهُ يَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الْأَمَلِ فَيُنْسِي الْآخِرَةَ»[۱]؛ ترسناک‌ترین چیزی که از آنها بر امت خود می‌ترسم، دو خصلت است: پیروی از خواهش‌های نفس و آرزوهای دراز؛ زیرا پیروی از هوا و هوس، آدمی را از حق بازمی‌دارد و آرزوی دراز، آخرت را از یاد او می‌برد.[۲]
منابع
پانویس
- ↑ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۰، ص۷۵.
- ↑ حسینی‌نیا، اقبال، زمزم هدایت، ص ۲۰.