عصمت حضرت فاطمه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث حضرت فاطمه زهرا است. "عصمت حضرت فاطمه" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عصمت حضرت زهرا(س)

از قرآن و روایات استفاده می‌شود که فاطمه زهرا(س) دارای مقام عصمت است. خداوند متعال در قرآن مجید می‌فرمایند: إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[۱]. این آیه به صراحت بیان می‌دارد که اهل بیت معصوم و بی‌لغزش هستند و هیچ گناهی نمی‌کنند؛ چراکه کلمه الرِّجْسَ دلالت بر عموم گناهان می‌کند و این آیه اهل بیت(ع) را، از تمام گناهان و لغزش‌ها تبرئه می‌کند و وقتی انسان از منظر الهی از تمام گناهان و لغزش‌ها به دور باشد؛ بدون هیچ شک و شبهه‌ای مدال پر افتخار عصمت را دارا خواهد بود.

در مورد شأن نزول آیه هم در منابع حدیثی معتبر اهل سنت آمده که این آیه در شأن فاطمه، علی و حسن و حسین(ع) نازل شده که ما به جهت اختصار به چند قول اشاره می‌کنیم:

  1. در کتاب درالمنثور آمده است: ام سلمه همسر رسول خدا(ص) فرمود: پیامبر(ص) در خانه من بود، فاطمه زهرا(س) در حالی که دست فرزندان خود را گرفته بود به همراه علی(ع) به خدمت پیامبر خدا(ص) آمدند. پیامبر(ص) حسن و حسین را در آغوش گرفت. آنگاه علی(ع) در سمت راست و حضرت فاطمه زهرا(س) در سمت چپ ایشان نشستند. جبرئیل نازل شد و آیه تطهیر را بر رسول خدا(ص) نازل کرد. در این هنگام پیامبر(ص) عبایی را که شب‌ها به روی خود می‌کشید برداشت و همه را به زیر آن برد، سپس دست مبارک خویش را بیرون آورد و رو به سمت آسمان کرد و فرمود: «اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلُ بَيْتِي وَ خَاصَّتِي فَأَذْهِبْ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهِّرْهُمْ تَطْهِيراً». آن‌گاه من ام‌سلمه، با شنیدن این جمله آرزو کردم به جمع آنها بپیوندم و صاحب این فضیلت گردم وقتی که گوشه عبا را بالا زدم تا وارد آن شوم پیامبر آن را کشید. عرضه داشتم: ای رسول خدا من از اهل بیت تو نیستم؟ پیامبر(ص) فرمود: «إِنَّكِ عَلَى خَيْرٍ، إِنَّكِ مِنْ أَزْوَاجِ النَّبِيِّ»؛ تو زن نیکی هستی و از همسران پیامبری[۲].
  2. بیهقی از قول ام سلمه می‌نویسد: آیه تطهیر در خانه من، در حالی که پنج تن آل عبا (رسول خدا، فاطمه، على، حسن و حسین) حاضر بودند نازل گردید، رسول خدا(ص) عبایی را بر روی آنان افکند، سپس عرضه داشت: خدایا اینان اهل بیت من هستند، پروردگارا! رجس و پلیدی را از آنان دور کن و ایشان را پاک و مطهر گردان[۳].
  3. در مستدرک علی الصحیحین آمده است: رسول خدا(ص) فرمودند: به سوی من بخوانید. صفیه گفت: چه کسی را ای پیامبر اسلام؟ آن گرامی فرمود: اهل بیتم: فاطمه و علی و حسن و حسین را. آن حضرت عبای خویش را بر روی آنان افکند، سپس دستانش را بالا برد و عرض کرد: خداوندا اینان اهل بیت من هستند. سپس صلوات فرستاد. در آن هنگام خدای حکیم این آیه را نازل فرمود: إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[۴][۵].
  4. كتاب صحیح مسلم نیز به نقل از زید بن ارقم می‌نویسد: به رسول اکرم عرض کردیم آیا همسران پیامبر هم از اهل بیت هستند؟ حضرت فرمودند: «خیر، به خدا سوگند زن روزگاری را با مرد است سپس مرد او را طلاق داده و زن به قوم خود باز می‌گردد»[۶].

بنابر این آیه شریفه، خداوند فاطمه زهرا(س) را که یکی از پنج تن می‌باشد، از رجس و پلیدی به دور می‌دارد و کسی که از منظر الهی از رجس و پلیدی، مبرا باشد معصوم است. به علاوه بر اساس برخی روایات مانند روایت امام صادق(ع) از رسول خدا که فرمود: «إِنَّ اللَّهَ لَيَغْضَبُ لِغَضَبِ فَاطِمَةَ وَ يَرْضَى لِرِضَاهَا»[۷] که معیار خشم و سخط الهی را خشم و غضب فاطمه(س) دانسته و رضایت و خشنودی حضرت زهرا(س) را معیار خشنودی خداوند دانسته است می‌توان بر عصمت آن بانوی بی‌نظیر احتجاج نمود.[۸]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.
  2. جلال الدین سیوطی، درالمنثور، ج۵، ص۱۹۸.
  3. احمد بن حسن بیهقی، السنن الکبری، ج۲، ص۱۵۰.
  4. «جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.
  5. محمد بن عبدالله حاکم نیشابوری، مستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴۷-۱۴۸.
  6. مسلم بن حجاج نیشابوری، صحیح مسلم، ج۵، ص۲۶-۲۷، ح۳۷.
  7. علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج۱، ص۳۶۷.
  8. حکیم، سید منذر، درسنامه زندگانی و سیره حضرت زهرا، ص ۳۶.