محمد بن جعفر بن ابیطالب در تاریخ اسلامی
مقدمه
برخی از منابع «ابراهیم» و «محمّد» را فرزندان جعفر بن ابی طالب(ع) شمرده‌اند که از لشکر ابن زیاد فرار کردند. پس از آن‌که در کوفه بانویی آنها را پناه داد، به دست همسر وی که از یاران ابن زیاد بود سرهای مبارکشان جدا شد و به فیض شهادت نایل آمدند[۱].
آن‌چه قابل تأمّل و دقّت می‌باشد این است که جعفر در سال هشتم هجرت به شهادت رسید، ولی شهادت اینها پس از واقعۀ کربلا اتّفاق افتاد؛ و بیش از پنجاه سال میان این دو واقعه فاصله می‌باشد. اگر فرزندان جعفر تا این زمان زنده بوده‌اند، بیش از پنجاه سال داشته‌اند و به طور قطع کودک و یا جوان نبوده‌اند. طبری آنها را فرزندان عبدالله بن جعفر یا نوۀ او شمرده است[۲]. و همین امر سبب می‌شود که احتمال دهیم در خوارزمی هم مقصود از ولد جعفر، نواده‌های جعفر باشند نه فرزندان بلاواسطه او.
مرحوم شیخ صدوق آنها را از فرزندان مسلم بن عقیل شمرده و داستان را با اندکی اختلاف نسبت به آن‌چه که در مقتل خوارزمی آمده نقل کرده است[۳].[۴]
جستارهای وابسته
- جعفر بن ابیطالب (پدر)
- احمد بن جعفر بن ابیطالب (برادر)
- عون بن جعفر بن ابیطالب (برادر)
- عبدالله بن جعفر بن ابیطالب (برادر)
منابع
جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا
پانویس
- ↑ مقتل الحسین(ع) خوارزمی، ج۲، ص۵۴، انوار الهدی؛ جواهر الایقان، ص۳۱؛ تاریخ زندگانی امام حسین(ع) (عمادزاده)، ج۲، ص۳۴۶.
- ↑ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۹۳، دارالمعارف، مصر، ترجمة الامام الحسین، ابن سعد ص۷۷.
- ↑ امالی صدوق، مجلس نوزدهم، ص۷۶، ناسخ التواریخ، ج۲، ص۱۱۰، وسیلة الدارین، ص۲۲۴؛ عاشورا چه روزی است، ص۲۵۰، برای آگاهی بیشتر ر.ک: مقاله طفلان مسلم.
- ↑ جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۶۰.