علم لدنی امام در کلام اسلامی
مقدمه
از نظر علامه جوادی آملی، علوم وهبی دانش‌هایی هستند که ابتدائاً به افاضه الهی و بی‌رنج حاصل می‌شوند و حوزه آنها فهم مراد از خود متکلّم است، نه کلام او[۱]. وی معتقد است علم لدنی علمی است که بین متعلم (انسان) و معلم (خدا) هیچ واسطه‌ای وجود نداشته باشد[۲] و به عبارت دیگر، افاضه مستقیم علم از سوی خدا بر بنده می‌باشد[۳]. با این بیان، این علم دانشی در برابر علوم دیگر و قسمی از دانش‌های عقلی یا نقلی نیست که مبادی و مسائل و موضوع و محمول داشته باشد. متعلّم، حقایق و معارفی بدون لفظ و مفهوم و صورت ذهنی و بی‌واسطه کتاب و معلّم از لدن و نزد خدای سبحان از راه شهود می‌آموزد[۴]. از نظر ایشان این علم ویژگی‌هایی چون شهودی و حضوری بودن[۵]، عدم عروض فراموشی[۶]، بی‌رنج و تعب حاصل شدن و فهم مراد متکلّم از خود او، نه از کلامش[۷] دارد. چنین فهمی بهره کسی است که قرآن بر قلبش نازل شده باشد.[۸]
جستارهای وابسته
منابع
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ عبدالله جوادی آملی، تسنیم، ج۱۲، ص۶۳۷.
- ↑ عبدالله جوادی آملی، سیره پیامبران در قرآن، ج۶، ص۱۵۶.
- ↑ عبدالله جوادی آملی، تسنیم، ج۱۲، ص۶۳۶.
- ↑ عبدالله جوادی آملی، تسنیم، ج۶، ص۳۵۶.
- ↑ عبدالله جوادی آملی، تسنیم، ج۶، ص۳۵۶؛ همو، قرآن در قرآن، ص۳۸.
- ↑ عبدالله جوادی آملی، قرآن در قرآن، ص۳۸.
- ↑ عبدالله جوادی آملی، تسنیم، ج۱۲، ص۶۳۶.
- ↑ یوسفی، زهرا، علم امام از دیدگاه شیخ مفید و آیت‌الله جوادی آملی، ص ۱۸۰.