حجاب در معارف و سیره فاطمی
مقدمه
پوشیدگی زن از دید نامحرم یک فرمان قرآنی است. در گذشته برای بیان این مفهوم، خصوصاً در فقه واژه «ستر»[۱] را به کار میبردند.
و در تفسیر همچنین میخوانیم: «در خبر است که روزی رسول در حجره فاطمه(س) بود. مردی نابینای مادرزاد در بزد. رسول گفت: درآی، او درآمد فاطمه(س) برخاست و در خانه رفت و تا او بنرفت از خانه بیرون نیامد. رسول(ص) بر سبیل امتحان گفت: یا فاطمه! چرا از او پنهان شدی و او چیزی نبیند؟ گفت: یا رسول الله، اگر مرا نبیند، من او را بینم.
«أَ لَيْسَ اللَّهُ تَعَالَى قَالَ: ﴿وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ﴾[۲]».
رسول(ص) گفت: «الحمدلله ارانی فی اهل بیتی ما سرنی»؛ «سپاس آن خدای را که درباره اهل البیت آن نمود، که مرا شادمان کرد»[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ مسأله حجاب، مرتضی مطهری، ص۷۳.
- ↑ «و به زنان مؤمن بگو دیدگان (از نگاه حرام) فرو دارند و پاکدامنی ورزند و زیور خود را آشکار نگردانند» سوره نور، آیه ۳۱.
- ↑ روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، حسین بن علی بن محمد بن احمد الخزاعی النیشابوری، ج۱۴، ص۱۲۴.
- ↑ اسحاقی، سید حسین، فرهنگنامه فاطمی، ج۱، ص ۲۰۸.