پایگاه مردمی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۴۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

تقویت پایگاه مردمی

یکی از اصول مهم در فرهنگ سیاسی مبارزاتی اسلام به ویژه مکتب تشیع، توجه به جامعه و مردم و تقویت پایگاه‌های مردمی در مسیر بسترسازی برای تشکیل حکومت اسلامی است. پیشوایان معصوم همواره می‌کوشیدند با افزایش بینش سیاسی و بصیرت اجتماعی، پیروانی مؤمن، معتقد و آگاه تربیت کرده و از این طریق حیات جامعه اسلامی را تداوم بخشند. پیشوایان معصوم در این هدف اگرچه خون دل‌های بسیار خوردند و سختی‌های بسیاری متحمل شدند، اما هرگز از تداوم این مسیر بازنایستادند. ائمه(ع) همواره به عنوان پناهگاه و ملجاء مردم در جامعه اسلامی به حساب می‌آمدند و برخلاف تمام عهدشکنی‌ها، عدم همراهی‌ها و مصیبت‌های بی‌شمار، هرگز از مردم روی‌گردان نبودند. چه بسا حمایت‌ها و دلگرمی‌های ائمه(ع) نسبت به مردم، سبب دلبستگی بیشتر آنان به اهل‌بیت(ع) و سر فرود نیاوردن در برابر حکومت جور شده و به مرور، پایگاه‌های مردمی در مخالفت با حاکمان جور تقویت می‌شد. اهل بیت(ع) با بهره‌گیری از آگاهی و دانش امامت خویش، پس از آگاه ساختن شیعیان از وظایف خود و خبردادن از اخبار آینده، آنان را به برچیده شدن بساط ستم امید می‌دادند. پیشوای معصوم در هر دوره‌ای، از میان مردم پیروانی خاص و برگزیده که محرم اسرار ایشان بودند، انتخاب کرده و این گروه را همچون پایگاهی مستحکم در میان مردم قرار می‌دادند و همواره به واسطه همین پایگاه مرکزی، ارتباط خود را تا داخل صفوف ملت تداوم می‌بخشیدند[۱]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس