آمرزش در حدیث

مقدمه

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: "در روز قیامت فریادی از داخل عرش حضرت حق به گوش آید که: هرکس ثوابش بر عهده من است برخیزد!. در این هنگام تنها کسانی که دیگران را بخشیده‌اند، برخواهند خاست"^[۱]؛
امام سجاد (ع) فرمودند: "دوست ندارم که با ذلّت نفس خود، شتران سرخ مو - که ارزش بسیاری داشته‌اند- را به‌دست آورم؛ و هیچ جرعه‌ای نیاشامیدم که نزد من گواراتر باشد از جرعه غیظی که فروخوردم، و آنکه به خشمم آورده بود را بخشیدم" ^[۲]؛
امام صادق (ع) فرمودند: "ما خاندانی هستیم که روش‌مان بخشیدن کسانی است که به ما ظلم کرده‌اند"^[۳]؛
امام رضا (ع) در تفسیر آیه فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ^[۴] فرمودند: مراد آن است که بدون آنکه عتاب و درشتی کند، ببخشاید"^[۵]؛
ابوحمزه ثمالی گوید: شنیدم که امام سجاد (ع) می‌فرمودند: "چون روز قیامت در رسد، خداوند تمامی مردم روزگاران را در مکانی واحد جمع می‌کند؛ آنگاه کسی ندا در می‌دهد که: بزرگواران کجا هستند؟ در این حال برخی از مردم بر می‌خیزند. پس ملائکه آنان را در میان گرفته می‌گویند: بزرگواری شما چه بود؟ می‌گویند: روش ما چنین بود که هر کس با ما قطع ارتباط نمود ما با او ارتباط برقرار ساختیم، و هرکس ما را محروم ساخت ما به او بخشش کردیم، و هر کس که به ما ظلم کرد ما او را بخشیدیم. حضرت فرمودند: در این حال فرشتگان می‌گویند: راست می‌گوئید، داخل بهشت شوید"^[۶].^[۷]

منابع

مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی ج۲

پانویس

↑ «عَنِ‌ الصَّادِقِ‌(ع): أَنَّ النَّبِيَّ (ص) قَالَ يُنَادِي‌ مُنَادٍ يَوْمَ‌ الْقِيَامَةِ مِنْ‌ بُطْنَانِ‌ الْعَرْشِ أَلَا فَلْيَقُمْ كُلُّ مَنْ أَجْرُهُ عَلَيَّ فَلَا يَقُومُ إِلَّا مَنْ عَفَا عَنْ أَخِيهِ الْحَدِيثَ بِطُولِهِ»؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ‌ ص۴۰۳.
↑ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع) يَقُولُ‌ مَا أُحِبُّ أَنَّ لِي بِذُلِّ نَفْسِي حُمْرَ النَّعَمِ وَ مَا تَجَرَّعْتُ جُرْعَةً أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْ جُرْعَةِ غَيْظٍ لَا أُكَافِي بِهَا صَاحِبَهَا»؛ اصول کافی، ‌ ج۲، ‌ص۱۰۹.
↑ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ مُرُوَّتُنَا الْعَفْوُ عَمَّنْ‌ ظَلَمَنَا»؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ‌ ص۴۱۴.
↑ «پس (از آنان) با گذشتی نیکو درگذر» سوره حجر، آیه ۸۵.
↑ «عَنِ الرِّضَا (ع)‌ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ‌ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ قَالَ الْعَفْوُ مِنْ غَيْرِ عِتَابٍ»؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ‌ ص۴۲۱.
↑ «عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ‌ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ ثُمَّ يُنَادِي مُنَادٍ أَيْنَ أَهْلُ الْفَضْلِ؟ قَالَ فَيَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ‌ فَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ فَيَقُولُونَ وَ مَا كَانَ فَضْلُكُمْ؟ فَيَقُولُونَ كُنَّا نَصِلُ مَنْ قَطَعَنَا وَ نُعْطِي مَنْ حَرَمَنَا وَ نَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَنَا قَالَ فَيُقَالُ لَهُمْ صَدَقْتُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ»؛ اصول کافی، ‌ ج۲، ‌ص۱۰۷.
↑ مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص ۱۴۲-۱۴۴.

[1] «عَنِ‌ الصَّادِقِ‌(ع): أَنَّ النَّبِيَّ (ص) قَالَ يُنَادِي‌ مُنَادٍ يَوْمَ‌ الْقِيَامَةِ مِنْ‌ بُطْنَانِ‌ الْعَرْشِ أَلَا فَلْيَقُمْ كُلُّ مَنْ أَجْرُهُ عَلَيَّ فَلَا يَقُومُ إِلَّا مَنْ عَفَا عَنْ أَخِيهِ الْحَدِيثَ بِطُولِهِ»؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ‌ ص۴۰۳.

[2] «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع) يَقُولُ‌ مَا أُحِبُّ أَنَّ لِي بِذُلِّ نَفْسِي حُمْرَ النَّعَمِ وَ مَا تَجَرَّعْتُ جُرْعَةً أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْ جُرْعَةِ غَيْظٍ لَا أُكَافِي بِهَا صَاحِبَهَا»؛ اصول کافی، ‌ ج۲، ‌ص۱۰۹.

[3] «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ مُرُوَّتُنَا الْعَفْوُ عَمَّنْ‌ ظَلَمَنَا»؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ‌ ص۴۱۴.

[4] «پس (از آنان) با گذشتی نیکو درگذر» سوره حجر، آیه ۸۵.

[5] «عَنِ الرِّضَا (ع)‌ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ‌ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ قَالَ الْعَفْوُ مِنْ غَيْرِ عِتَابٍ»؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ‌ ص۴۲۱.

[6] «عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ‌ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ ثُمَّ يُنَادِي مُنَادٍ أَيْنَ أَهْلُ الْفَضْلِ؟ قَالَ فَيَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ‌ فَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ فَيَقُولُونَ وَ مَا كَانَ فَضْلُكُمْ؟ فَيَقُولُونَ كُنَّا نَصِلُ مَنْ قَطَعَنَا وَ نُعْطِي مَنْ حَرَمَنَا وَ نَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَنَا قَالَ فَيُقَالُ لَهُمْ صَدَقْتُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ»؛ اصول کافی، ‌ ج۲، ‌ص۱۰۷.

[7] مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص ۱۴۲-۱۴۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]