آیا می‌شود از طریق نامه با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟ (پرسش)
| آیا می‌شود از طریق نامه با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری / ارتباط از راه نگارش نامه و عریضه |
| مدخل اصلی | عریضه به امام مهدی |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
آیا می‌شود از طریق نامه با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
پاسخ نخست
حجت الاسلام و المسلمین سید جعفر موسوی‌نسب، در کتاب «دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان» در این‌باره گفته است:
«امام زمان (ع) در زمان غیبت رهبری و زعامت را در حد امکان متصدی شده و وظایف خود را به نحو احسن و اکمل انجام می‌دهند. و برحسب حکایات متواتر تکالیف اجتماعی را اگر مصلحت باشد انجام می‌دهند، مانند هدایت اشخاص، یاری دادن مؤمنین بر مخالفین در بحث و احتجاج، و حل مسائل مشکل، نصیحت و موعظه افراد، شفای امراض، هدایت گم‌شدگان و رساندن آنها به مقصد، تعلیم ادعیه، کمک مالی به نیازمندان و زندانیان، یاری بیچارگان و... .
یکی از وظایف در زمان غیبت استمداد و استغاثه به آن جناب در هنگام شداید و گرفتاری و امراض می‌باشد، زیرا که حضرت بر حسب قدرت الهیه بر حال هرکس دانا و بر اجابت خواسته‌اش توانا می‌باشد و فیضش عام و از امور هیچ‌کس غفلت نمی‌کند و حضرت در توقیعی که برای شیخ مفید فرستاده، مرقوم داشته که علم ما محیط است، به خبرهای شما و از علم ما هیچ‌چیز از اخبار شما غایب نمی‌شود و از اموری که بر شما وارد می‌شود مطلع هستیم.
و فرمود ای رمیله نیست مؤمنی که مریض شود مگر اینکه ما مریض می‌شویم به جهت مرض او و محزون نمی‌شود مگر اینکه محزون می‌شویم بخاطر اندوه و او دعا نمی‌کند مگر آنکه آمین می‌گوییم برای سلامتی او و ساکت نمی‌شود مگر اینکه دعا می‌کنیم جهت برطرف شدن مرض او[۱] اما در منابع روایی و تاریخی ما چنین امری برای حقیر ثابت نشده که انسان با نامه با حضرت ولی عصر امام زمان در غیبت کبری ارتباط برقرار نماید. تنها موردی که در جوامع روایی و تاریخی برای ما ثابت شده این است که اگر فردی حاجتی داشته باشد دعایی هست آن را در ورقه‌ای بنویسد و در ضریح یکی از امامان بیندازد، و یا در ورقه‌ای نوشته در میان گل بگذارد، و در نهری یا چاهی عمیق یا غدیر آبی بیندازد که به حضرت ولی اللّه الاعظم امام زمان می‌رسد و آن بزرگوار عهده‌دار برآوردن حاجت او می‌شود[۲]. که اصطلاحاً به آن عریضه به امام زمان (ع) گفته می‌شود.
اما دعایی که باید نوشته شود: "بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، كَتَبْتُ يَا مَوْلَايَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكَ مُسْتَغِيثاً وَ شَكَوْتُ مَا نَزَلَ بِي مُسْتَجِيراً بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ بِكَ مِنْ أَمْرٍ قَدْ دَهَمَنِي وَ أَشْغَلَ قَلْبِي وَ أَطَالَ فِكْرِي وَ سَلَبَنِي بَعْضَ لُبِّيَ وَ غَيْرُ خَطِيرٍ نِعْمَةُ اللَّهِ عِنْدِي أَسْلَمَنِي عِنْدَ تَخَيُّلِ وُرُودِهِ الْخَلِيلُ وَ تَبَرَّأَ مِنِّي عِنْدَ تَرَائِي إِقْبَالِهِ إِلَيَّ الْحَمِيمُ وَ عَجَزْتُ عَنْ دِفَاعِهِ حِيلَتِي وَ خَانَنِي فِي تَحَمُّلِهِ صَبْرِي وَ قُوَّتِي فَلَجَأْتُ فِيهِ إِلَيْكَ وَ تَوَكَّلْتُ فِي الْمَسْأَلَةِ لِلَّهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ عَلَيْهِ وَ عَلَيْكَ فِي دِفَاعِهِ عَنِّي عِلْماً بِمَكَانِكَ مِنَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَلِيِّ التَّدْبِيرِ وَ مَالِكِ الْأُمُورِ وَاثِقاً بِكَ فِي الْمُسَارَعَةِ فِي الشَّفَاعَةِ إِلَيْهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ فِي أَمْرِي مُتَيَقِّناً لِإِجَابَتِهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِيَّاكَ بِإِعْطَائِي سُؤْلِي وَ أَنْتَ يَا مَوْلَايَ جَدِيرٌ بِتَحْقِيقِ ظَنِّي وَ تَصْدِيقِ أَمَلِي فِيكَ فِي أَمْرِ كَذَا وَ كَذَا فِيمَا لَا طَاقَةَ لِي بِحَمْلِهِ وَ لَا صَبْرَ لِي عَلَيْهِ وَ إِنْ كُنْتُ مُسْتَحِقّاً لَهُ وَ لِأَضْعَافِهِ بِقَبِيحِ أَفْعَالِي وَ تَفْرِيطِي فِي الْوَاجِبَاتِ الَّتِي لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَأَغِثْنِي يَا مَوْلَايَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكَ عِنْدَ اللَّهْفِ وَ قَدِّمِ الْمَسْأَلَةِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي أَمْرِي قَبْلَ حُلُولِ التَّلَفِ وَ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ فَبِكَ بُسِطَتِ النِّعْمَةُ عَلَيَّ وَ اسْأَلِ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ لِي نَصْراً عَزِيزاً وَ فَتْحاً قَرِيباً فِيهِ بُلُوغُ الْآمَالِ وَ خَيْرُ الْمَبَادِئِ وَ خَوَاتِيمُ الْأَعْمَالِ وَ الْأَمْنُ مِنَ الْمَخَاوِفِ كُلِّهَا فِي كُلِّ حَالٍ إِنَّهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ لِمَا يَشَاءُ فَعَّالٌ وَ هُوَ حَسْبِي وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فِي الْمَبْدَأِ وَ الْمَآَلِ". (و بجای کذا و کذا حاجت خود را بیان کند).
آنگاه بر بالای آن نهر یا غدیر برآید و اعتماد بر یکی از وکلای حضرت نماید یا عثمان سعید العمری یا ولد او محمد بن عثمان یا حسین بن روح یا علی بن محمد السّمری و یکی از آن جماعت را صدا زند و بگوید: "يَا فُلَانَ بْنَ فُلَانٍ سَلَامٌ عَلَيْكَ أَشْهَدُ أَنَّ وَفَاتَكَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ أَنَّكَ حَيٌّ عِنْدَ اللَّهِ مَرْزُوقٌ وَ قَدْ خَاطَبْتُكَ فِي حَيَاتِكَ الَّتِي لَكَ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هَذِهِ رُقْعَتِي وَ حَاجَتِي إِلَى مَوْلَانَا صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَسَلِّمْهَا إِلَيْهِ فَأَنْتَ الثِّقَةُ الْأَمِينُ".
پس نوشته را در چاه یا غدیر اندازد که حاجت او برآورده می‌شود[۳]»[۴].
پانویس
- ↑ آیت اللّه صافى گلپایگانى، امامت و مهدویت، مؤسسه انتشارات حضرت معصومه، چاپ سوم، ۱۳۷۸، ج ۳، ص ۴۴.
- ↑ سید جعفر عظیمى، مسجد مقدس جمکران تجلى‌گاه صاحب الزمان،(قم، انتشارات مسجد جمکران، چاپ دوم)، ص ۲۰۷.
- ↑ شیخ عباس قمى، منتهى الآمال، تهران، کتابفروشى اسلامیه، ۱۳۳۸، ج ۲، ص ۴۹۲- ۴۹۱.
- ↑ دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۲۱۸-۲۲۴.