ابن سبیل در فقه اسلامی
مقدمه
به مسافر در راه مانده و نیازمند، ابن سبیل گفته میشود؛ هر چند در شهرِ خود بینیاز باشد. ابن سبیل به این معنا در قرآن ﴿وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى عَبْدِنَا يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴾[۱]؛ ﴿إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاكِينِ وَالْعَامِلِينَ عَلَيْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَفِي الرِّقَابِ وَالْغَارِمِينَ وَفِي سَبِيلِ اللَّهِ وَابْنِ السَّبِيلِ فَرِيضَةً مِنَ اللَّهِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ﴾[۲] و روایات[۳] نیز به کار رفته و در بابهای زکات و خمس از آن بحث شده است.
اقامت سی روزه همراه با تردید و نیز قصد اقامت ده روزه در یک محل و مانند آن، که نماز را تمام و روزه را واجب میکند، مانع صدق ابن سبیل نیست؛ لکن برخی گفتهاند با قصد اقامت ده روز یا بیشتر، از حکم مسافر خارج میگردد و از سهم ابن سبیل به او داده نمیشود. [۴] کسی که از وطن خود قصد سفر میکند؛ لکن هزینه آن را ندارد، بنابر نظر مشهور ابن سبیل نیست. [۵]
ابن سبیل از هشت صنف مستحق زکات [۶] و شش صنف مستحق خمس است. از این رو، اگر از سادات باشد، از خمس[۷] و اگر از غیر سادات باشد، از زکات به اندازه کفایت[۸] به او داده میشود.
معصیت نبودن سفر و بنابر نظر مشهور عدم امکان تأمین هزینه سفر از راهی دیگر، مانند قرض کردن و فروختن اموال، دو شرط پرداخت زکات به ابن سَبیل است. [۹] عدم امکان تأمین هزینه سفر از راهی دیگر و نیز بنابر قول گروهی در سفر معصیت نبودن در پرداخت خمس به ابن سبیل سیّد نیز شرط است. [۱۰][۱۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «و اگر به خداوند و به آنچه بر بنده خویش، روز بازشناخت درستی از نادرستی (در جنگ بدر)، روز رویارویی آن دو گروه (مسلمان و مشرک) فرو فرستادیم ایمان دارید بدانید که آنچه غنیمت گرفتهاید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و یتیمان و بینوایان و ماندگان در راه (از خاندان او) است و خداوند بر هر کاری تواناست» سوره انفال، آیه ۴۱.
- ↑ «زکات، تنها از آن تهیدستان و بیچارگان و مأموران (دریافت) آنها و دلجوییشدگان و در راه (آزادی) بردگان و از آن وامداران و (هزینه) در راه خداوند و از آن در راهماندگان است که از سوی خداوند واجب گردیده است و خداوند دانایی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۶۰.
- ↑ وسائل الشیعة، ج۹، ص:۲۱۲ ـ ۲۱۳
- ↑ المبسوط، ج۱، ص:۲۵۷؛ تذکرة الفقهاء، ج۵، ص:۳۵۵
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۷۲ ـ ۳۷۳
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۷۲ ـ ۳۷۳
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۶، ص:۸۸
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۷۶
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۷۳ ـ ۳۷۶
- ↑ مستند العروة (الخمس)، ج۳، ص:۳۱۱؛ مستمسک العروة، ج۹، ص:۵۷۱؛ مهذب الاحکام، ج۱۱، ص:۴۶۸.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۲۳۹.