امر در علوم قرآنی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امر است. امر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امر در لغت - امر در قرآن - امر در علوم قرآنی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

امر (انشا) به واداشتن کسی به انجام کاری از طریق دستور اطلاق می‌شود.

تعریف

امر به معنای دستور و فرمان است و در اصطلاح بر طلب و درخواست انجام کار دلالت دارد و از اقسام انشا است. امر از نظر علم اصول فقه، ظهور در وجوب داشته، ساختمان نحوی آن، صیغه "افعل" و "لیفعل" است که لزوم انجام کار (وجوب) از آن فهمیده می‌شود؛

مثال

1. ﴿وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ﴾
2. ﴿...فَلْيُصَلُّوا مَعَكَ...﴾

موارد کاربرد صیغه امر

1. استحباب: ﴿وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ﴾
2. اباحه (جواز): ﴿...وَإِذَا حَلَلْتُمْ فَاصْطَادُوا...﴾
3. تهدید: ﴿...اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ...﴾

گاهی صیغه امر برای دعا، اهانت، تعجیز، امتنان و غیر اینها نیز می‌آید.

منابع

1. نوری‌ها، حسن، امر، دانشنامه معاصر قرآن کریم.