انذار در فقه سیاسی

مقدمه

انذار: تخویف و ترسیدن^[۱]، ترساندن به گفتار ^[۲]، اِخبار به امر خوفناک^[۳] و هشدار دادن^[۴] در مقابل تبشیر و بشارت دادن^[۵].
فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ^[۶].
از صفات انبیای الهی، بشیر و نذیر است که مؤمنان با این دعوت دوگانه در خوف و رجا زندگی می‌کنند. خوف از جهنم و غضب الهی آنان را از طغیان باز می‌دارد و امید به ثواب و وصول به رضوان الهی و بهشت، آنان را به عمل صالح تشویق و تحریض می‌نماید.
آیه شریفه فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ به فقها و عالمان دین، وظیفه و مسئولیت پیامبران را که انذار مردم بوده، واگذار کرده است.
از جنبه دنیایی قوانین و مقررات جزایی، انذار مردم برای دور نگه‌داشتن آنها از خطا، تجاوز و طغیان است^[۷].

منابع

نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم

پانویس

↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج‌۵، ص‌۴۱۴.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص‌۷۵.
↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۷۹۷.
↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۰.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص۷۵.
↑ «اما چرا از هر گروه ایشان دسته‌ای رهسپار نمی‌گردند تا دین آگاه شوند و چون نزد قوم خود باز آمدند آنها را بیم دهند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۲۶.

[1] ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج‌۵، ص‌۴۱۴.

[2] حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص‌۷۵.

[3] حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۷۹۷.

[4] بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۰.

[5] حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص۷۵.

[6] «اما چرا از هر گروه ایشان دسته‌ای رهسپار نمی‌گردند تا دین آگاه شوند و چون نزد قوم خود باز آمدند آنها را بیم دهند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.

[7] نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۲۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]