بحث:ابوعامر راهب

ابوعامر راهب

ابوعامر عمرو بن صیفی بن مالک بن نعمان، که از بزرگان و اشراف قبیله خزرج در مدینه بوده، یکی از دشمنان پیامبر(ص) به شمار می‌رود. هنگامی که آن حضرت از مکه به مدینه هجرت کردند، او به سوی مکه رهسپار شد، تا از رسول خدا دور باشد، لیکن در سال سوم هجرت به منظور جنگ با آن حضرت، به همراه پنجاه غلام اوسی خود به احد آمد. ابوعامر در زمان جاهلیت به «ابوعامر راهب» مشهور بود؛ زیرا مهارت زیادی در تورات و انجیل داشت، و قبل از طلوع اسلام، مردم مدینه را با صفات پیامبر خدا(ص) که در تورات و انجیل آمده بود، آشنا می‌ساخت، لیکن هنگامی که رسول الله به مدینه آمد، حسادت ابوعامر باعث بیچارگی او شد. او در مخالفت با اسلام و پیامبر باندهای نفاق تشکیل داد و از هیچ تلاشی برای ضربه زدن به اسلام کوتاهی نکرد، تا این که پس از فتح مکه، به روم گریخت و در آنجا نصرانی شد، لیکن منافقین مدینه همچنان منتظر او بودند. ابوعامر سرانجام در منطقه «قِنِّسرین» شام در تنهایی و دور از خانواده هلاک گردید.

«ابوعامر»، پدر حنظله غسیل الملائکه است که در جنگ احد در صف کفار و فرزندش در جنگ احد در صف مسلمانان جنگیدند، پدر به هلاکت رسید و پسر شربت شهادت نوشید و عظمت و سربلندی از آن وی شد و کلام خداوند متعال: ﴿يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ﴾ بار دیگر تحقق یافت و ابوعامر گرچه پدر شهیدی عزیز بود، اما راه مخالفت با رسول خدا(ص) را پیمود و پیروی از هوای نفس و شیطان را برگزید و از فضیلت محروم گردید.