بحث:ارتباط با امام مهدی
مقدمه
اعتقاد به وجود امام زمان(ع) از ضروریات مذهب شیعه است و برابر روایات و ادلّه، وجود امام در هرزمانی لازم است و زمین، بدون حجت باقی نمی‌ماند. اما درباره امکان ارتباط و مشاهده حضرت دو دیدگاه وجود دارد:
- در دوران غیبت کبری، امکان ارتباط و مشاهده وجود ندارد.
- برای اولیای الهی، امکان ارتباط و بهره بردن از محضر حضرت وجود دارد.
گروهی از بزرگان شیعه، بر این باورند که در زمان غیبت کبری، امکان ارتباط با امام زمان(ع) برای شیعیان وجود ندارد و برابر دستور حضرت، مدعی دیدار را باید تکذیب کرد. محمد بن ابراهیم (معروف به نعمانی و صاحب کتاب الغیبة)، فیض کاشانی (در کتاب وافی)، کاشف الغطاء (در رساله حق المبین) و شیخ مفید از این گروهند. مهم‌ترین و معتبرترین دلیل اینان، بر نفی رؤیت و مشاهده حضرت در عصر غیبت، توقیعی است که شش روز پیش از مرگ علی بن محمد سمری -آخرین نائب خاص حضرت- از ناحیه آن حضرت صادر شده است[۱]. برابر این توقیع، مدعی مشاهده دروغگوست و ادّعای وی قابل پذیرش نیست. گروهی دیگر از علمای شیعه معتقدند که در غیبت کبری، امکان ارتباط با امام زمان(ع) وجود دارد. این دیدگاه در بین متأخران شدت دارد. از سید مرتضی شروع می‌شود و پس از وی، شهرت می‌یابد و افرادی چون محدث نوری، کراجکی، شیخ طوسی و... آن را طرح می‌کنند.
سید مرتضی در پاسخ به این پرسش که حضور امام، در پرده غیب، چه فایده‌ای دارد؟ امکان استفاده گروهی از اولیاء الهی را از محضر آن حضرت، مطرح می‌کند. مدّعیان امکان ارتباط با حضرت، سه دلیل اقامه کرده‌اند: روایات، اجماع و داستان‌ها. البته هر کدام، ادله طرف دیگر را نقد کرده‌اند که در این مجال، بحث آن نمی‌گنجد. به هر حال، اگر فرض را بر امکان مشاهده و ارتباط با حضرت بدانیم، برابر صریح توقیع، دیدارکنندگان حق اظهار آن را ندارند و به تعبیر شیخ طوسی، خود می‌دانند و نفس خویش[۲].[۳]
پانویس
- ↑ کمال الدین، ص۵۱۶
- ↑ چشم‌به‌راه مهدى، ص۷۳ و ۱۰۴
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۹۰.