بحث:اهل الذکر

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

اهل‌الذکر: اهل اطلاع و یادآوری، امامان معصوم(ع)[۱].

واژه‌شناسی لغوی

اهل‌ الذکر ترکیبی اضافی و مرکب از "اهل" و "ذکر" است. واژه أهل به معانی سزاوار و لایق به چیزی، مختار و منتخب، خاندان، خویشان، عیال و فرزندان، ملت و امت و... آمده است[۲] که قدر جامع همه آنها تعلق، سنخیت، أنس و الفت داشتن با چیزی و اختصاص داشتن به آن است. البته هرچه تعلق چیزی به چیزی بیشتر باشد اختصاص بدان شدیدتر است و هر چه اختصاص شدیدتر باشد صدق عنوان "اهلیت" قوی‌تر خواهد بود[۳]

واژه "ذکر" در اصل خلاف نسیان[۴] و به معنای یادآوری است[۵] برخی گفته‌اند: ذکر گاهی به معنای‌ هیئت نفسانی است که انسان به وسیله آن می‌تواند معارفی را که کسب کرده نگهداری کند. در این صورت ذکر مانند حفظ است، جز آنکه به اعتبار احراز آن معارف "حفظ" و به اعتبار استحضار آنها "ذکر" گفته می‌شود[۶][۷].

آیه اهل ذکر

پانویس

  1. اصغرپور قراملکی، محسن، مقاله «اهل الذکر»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۵، ص ۱۳۰ - ۱۳۳.
  2. بصائر ذوی التمییز، ج‌۲، ص‌۸۳‌، ۸۵‌.
  3. التحقیق، ج‌۱، ص‌۱۶۹، «اهل».
  4. مقاییس اللغه، ج‌۲، ص‌۳۵۸؛ لسان العرب، ج‌۵‌، ص‌۴۹، «ذکر».
  5. نثر طوبی، ج‌۱، ص‌۲۷۵.
  6. مفردات، ص‌۳۲۸؛ بصائر ذوی التمییز، ج‌۳، ص‌۹، «ذکر».
  7. اصغرپور قراملکی، محسن، مقاله «اهل الذکر»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۵، ص ۱۳۰ - ۱۳۳.
  8. نحل، آیه ۴۳
  9. المیزان، ج ۱۲ ص ۲۷۵
  10. مناقب، ج ۳ ص ۹۸
  11. اهل البیت فی الكتاب و السنّه، ص ۱۵۴
  12. اهل البیت فی الكتاب و السنّه، ص ۱۷۵
  13. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۲.