بحث:مسئولیت در معارف و سیره نبوی

مسئولیت در سیره سیاسی پیامبر اعظم

﴿فَلَنَسْأَلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْأَلَنَّ الْمُرْسَلِينَ﴾. تفویض اختیار و مسئولیت‌خواهی از لوازم اداره امور و سنتی الهی است. خدای متعال پس از امتحان بندگان شایسته خود، براساس اختیار آنها، به آنان مسئولیت‌هایی می‌سپارد. بدیهی است که قلمرو اختیار هر چه گسترده‌تر باشد، میزان مسئولیت‌خواهی هم بیشتر خواهد بود. پیامبر اکرم(ص) برای نظارت بر عملکرد مسئولان افراد موثقی را قرار می‌داد. حضرت رضا(ع) در این زمینه می‌فرماید: هرگاه رسول خدا(ص) سپاهی را برای مأموریت می‌فرستاد و فرماندهی برای آن تعیین می‌کرد، برخی از افراد موثق و مورد اعتماد خود را [مخفیانه] بر او می‌گماشت تا رفتارش را زیر نظر گرفته، برای پیامبر گزارش کند.

با انتقال اختیارات، از تفویض‌کننده، سلب مسئولیت نمی‌شود. پیامبر(ص) هنگامی که مسئولیتی را به کسی می‌سپرد در عین حال که بر کار او نظارت می‌کرد و از او مسئولیت می‌خواست، اما در نهایت خود را مسئول همه امور می‌دانست، برای نمونه آن‌گاه که معاذ بن جبل را به فرمانداری یمن منصوب کرد در وصیت و دستورالعملی به وی چنین یادآور شد: «و از رفتار و کردار کارگزارانت در هر مورد که ممکن است از ناحیه آن به تو عیبی وارد شود، پوزش طلب تا مردم پوزش تو را بپذیرند».

پیامبر(ص) اصل پوزش‌خواهی از مردم را برای کارگزار خویش توصیه می‌کند. براساس سیره پیامبر، خطاهای کارکنان قابل حمایت نیست بلکه محور مردم هستند و لذا این مسئولیت تفویض‌شده، همیشه قابل فسخ است. اساساً مسئولیت‌ها امانت هستند، در امانت نباید خیانت کرد.