بیت الحمد

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

بیت الحمد خانه‌‏ای است که از هنگام ولادت حضرت مهدی (ع) چراغی در آن روشن شده است‏."بیت" در لغت به معنای خانه و "حمد" به معنای ستایش و ثناست. این واژه در بعضی از روایات، به کار رفته و به عنوان جایگاهی مربوط به حضرت مهدی (ع) معرفی شده است. مفضل گوید: شنیدم امام صادق (ع) فرمود: همانا برای صاحب این امر، خانه‌‏ای است که بدان بیت الحمد می‌‏گویند. در آن، چراغی هست که از هنگام ولادت روشنی می‏‌بخشد و تا روزی که با شمشیر قیام می‏‌کند، خاموش نخواهد شد[۱].

جایگاه این خانه و چگونگی روشنایی آن، به روشنی بیان نشده است؛ ولی احتمال می‌‏رود مقصود، معنایی کنایی باشد یعنی با ولادت آخرین حجّت الهی، چراغ هدایت بشر با فروغی هرچه بیشتر، به پرتوافشانی پرداخته و زمین را از نور وجود خود آکنده ساخته است. این روایت با همین مضمون از امام باقر (ع) نیز نقل شده است[۲]. این واژه در منابع اهل سنت نیز آمده است، اما به‌معنای خانه‌ای است که در بهشت ساخته می‌شود[۳].[۴]

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. «إِنَ‏ لِصَاحِبِ‏ هَذَا الْأَمْرِ بَيْتاً يُقَالُ‏ لَهُ‏ بَيْتُ‏ الْحَمْدِ فِيهِ‏ سِرَاجٌ يَزْهَرُ مُنْذُ يَوْمَ وُلِدَ إِلَى يَوْمٍ يَقُومُ بِالسَّيْفِ لَا يُطْفَأُ‏‏‏‏‏‏»، نعمانی، الغیبة، ص ۲۳۹، ح ۳۱.
  2. شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۶۷، ح ۴۸۳.
  3. مسند احمد، ج ۴، ص ۴۱۵.
  4. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۲۴ ـ ۱۲۵؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۸۶؛ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۵۶.