تورات در معارف مهدویت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

تورات کتاب آسمانی قوم یهود است که بر حضرت موسی (ع) به صورت لوح‌هایی نازل می‌شد. این الواح جزو میراث انبیاست و دست به دست در بین انبیا و اوصیا منتقل شده و اکنون نزد امام زمان (ع) است. حضرت مهدی (ع) آنها را در زمان ظهور از غاری در انطاکیه خارج می‌کند.

در تورات به آمدن منجی آخر الزمان و حکم‌رانی صالحان و ریشه‌کن شدن ظلم و بیداد اشاره شده است. در این اخبار گسترش عدالت و یاری ستمدیدگان را در آن ایام یادآور می‌شود و جهان برای همیشه شاهد برکت و راستی خواهد بود، و در جای دیگر اشاره به حوادث پیش از ظهور می‌نماید و حکایت از آشوب و تزلزل در امت‌ها دارد و پس از آن به آمدن شخصی بشارت می‌دهد که برترین شخص در میان امت‌ها است[۱].

در قرآن کریم نیز ما شاهد آیه‌ای هستیم که خداوند خبر از بشارت ظهور در کتاب تورات می‌دهد: وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ[۲]. امام صادق (ع) در حدیثی فرمود: مهدی (ع) قیام خواهد نمود... سپس به انطاکیه رفته و کتاب‌های خدا (که بر پیامبران نازل می‌شده) از آن غار خارج خواهد کرد و تورات و انجیل و زبور را بیرون خواهد آورد، و در میان هر ملتی با احکام کتاب آسمانی خودشان قضاوت خواهد نمود... [۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. موعود نامه: صص ۲۳۲ - ۲۲۹ با تلخیص.
  2. «و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
  3. غیبت نعمانی: ص ۲۳۷ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۵۵۱.
  4. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۸۲.