حدیث باب حطه در منابع اهل سنت چگونه روایت شده است؟ (پرسش)
| حدیث باب حطه در منابع اهل سنت چگونه روایت شده است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ امامت |
| مدخل اصلی | امامت |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
حدیث باب حطه در منابع اهل سنت چگونه روایت شده است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.
پاسخ نخست
حجت الاسلام و المسلمین علی ربانی گلپایگانی در کتاب «امامت اهل بیت» در این‌باره گفته است:
«این حدیث در منابع اهل سنّت به دو صورت روایت شده است؛ یکی ذیل حدیث سفینه و دیگری به صورت مستقل. برخی از این نقل‌ها از این قرار است:
- طبرانی (م ۳۶۰ ه) در “المعجم الصغیر” از ابوذر غفاری چنین نقل می‌کند: «مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي كَمَثَلِ سَفِينَةِ نُوحٍ، مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا هَلَكَ وَ مَثَلُ بَابِ حِطَّةٍ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ»[۱]؛ اهل‌بیت من، همانند کشتی نوح می‌باشند، که هر کس بر آن نشست، نجات یافت، و هر کس از آن روی برتافت، هلاک شد، و مانند باب حطّه در بنی اسرائیل‌اند.
- طبرانی این حدیث را از ابوسعید خدری نیز نقل کرده است: «سمعت رسول الله (ص) یقول انما مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي فِيکُمْ مَثَلِ بَابِ حِطَّةٍ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ مَنْ دَخَلَهُ غُفِرَ لَهُ»[۲]؛ از پیامبر اکرم (ص) شنیدم که فرمود: اهل‌بیت من در بین شما همانند باب حطّه در بنی اسرائیل‌اند که هر کس داخل آن شد، آمرزیده شد.
- حاکم نیشابوری (م ۰۵۴ ه) از حنش کنانی که وی از ابوذر حدیث را نقل کرده آورده است: «عن حنش الکنانی، قال: سمعت أباذر - و هو آخذ بباب الکعبه: من عرفنی فأنا من عرفنی، و من أنکرنی فأنا أبوذر: سمع النبی (ص) یقول: مثل أهل بیتی فیکم مثل سفینة نوح فی قومه، من رکبها نجا و من تخلف عنها غرق، و مثل باب حطة لبنی إسرائیل»[۳]؛ از ابوذر، در حالی که درب کعبه را گرفته بود و می‌گفت “هر کسی مرا می‌شناسد که می‌شناسد و هر کسی نمی‌شناسد بداند که من ابوذر هستم”، شنیدم که می‌گفت: از پیامبر اکرم (ص) شنیدم که فرمود: اهل بیت من در بین شما، همانند کشتی نوح در قوم هستند؛ هر کس بر کشتی نوح نشست، نجات یافت، و هر کس از آن تخلّف کرد، غرق شد، و مانند باب حطّه برای بنی‌اسرائیل می‌باشند.
ابوذر برای این که اهمیت این حدیث را بیان کند دو کار کرده است: اوّل این که درب خانه خدا را گرفته است و دیگر این که بیان می‌دارد که من ابوذر هستم، یعنی همان کسی که پیامبر اکرم (ص) درباره او فرمود: «مَا أَظَلَّتِ الْخَضْرَاءُ وَ لَا أَقَلَّتِ الْغَبْرَاءُ عَلَى ذِي لَهْجَةٍ أَصْدَقَ مِنْ أَبِي ذَرٍّ»[۴]؛ آسمان بر کسی سایه نیفکنده و زمین زیر پای کسی گسترده نشده، که راست‌گوتر از ابوذر باشد[۵].
عده‌ای دیگر از حفّاظ و محدثین معروف اهل سنّت این روایت را از ابوسعید خدری و ابوذر نقل کرده‌اند. نام برخی از آنان چنین است: گنجی شافعی[۶]، حموینی[۷]، نور الدین هیثمی[۸]، شمس الدین سخاوی مصری[۹]، سیوطی[۱۰]، سمهودی[۱۱]، ابن حجر مکی[۱۲].
ابن حجر مکی(م ۹۷۴ ه) در این باره چنین گفته است: «و جاء من طرق عدیدة یقوی بعضها بعضا: انما مثل اهل بیتی فیکم کمثل سفینة نوح من رکبها نجا... و انما مثل اهل بیتی فیکم مثل باب حطة فی بنی إسرائیل من دخله غفر له و فی روایة: غفر له الذنوب»[۱۳]: از طرق متعددی که بعضی باعث تقویت دیگری است دو روایت سفینه و باب حطّه نقل شده است. وی با همان سیاقی که درباره حدیث سفینه سخن می‌گوید درباره حدیث باب حطّه نیز سخن گفته است و ظاهر عبارت وی می‌رساند که این دو حدیث، “حسن” بوده و بر اساس کثرت طرق قابل اعتماد‌اند»[۱۴].
پانویس
- ↑ المعجم الصغیر، ج۱، ص۱۳۹.
- ↑ المعجم الصغیر، ج۲، ص۲۲.
- ↑ المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۵۰.
- ↑ اسد الغابة، ج۱، ص۴۴، ح۸۰۰؛ انساب الاشراف، ج۶، ص۱۶۸؛ الغدیر، ج۶، ص۴۱۹.
- ↑ مقصود غیر از معصومین (ع) می‌باشد.
- ↑ کفایة الطالب، ص۳۷۸.
- ↑ فرائد السمطین، ج۲، ص۲۴۲.
- ↑ معجم الزوائد و منبع الفواید، ج۹، ص۱۶۸.
- ↑ استجلاب ارتقاء الغرف، باب سادس (مخطوط) نقل از نفحات الأزهار، ج۴، ص۷۸.
- ↑ در «إحیاء المیت بفضائل أهل البیت» که مشتمل بر ۶۰ حدیث درباره فضایل اهل‌بیت (ع) است، نقل از نفحات الأزهار، ج۴، ص۸۱.
- ↑ جواهر العقدین، به نقل از نفحات الأزهار، ج۴، ص۸۴.
- ↑ الصواعق المحرقة، ص۲۳۴، باب ۱۱، فی فضائل اهل البیت النبوی. علاوه بر عالمان پیش گفته شخصیت‌های دیگری حدیث مذکور را ذکر کرده‌اند که برخی از آنان عبارتند از: متقی هندی، احمد بن الفضل مکی، عبدالحق دهلوی، محمد ابن محمد ابن سلیمان مغربی، شیخانی قادری، میرزا محمد بدخشی، ولی الله دهلوی، ولی الله لکهنوی، و حسن زمان ترکمانی (نفحات الأزهار، ج۴، ص۳۸ - ۱۲۲).
- ↑ الصواعق المحرقة، ص۲۳۴.
- ↑ ربانی گلپایگانی، علی، امامت اهل بیت، ص ۲۴۸.