حرص در فقه اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث حرص است. حرص از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حرص در قرآن - حرص در حدیث - حرص در نهج البلاغه - حرص در اخلاق اسلامی - حرص در فقه سیاسی - حرص در معارف دعا و زیارات - حرص در معارف و سیره سجادی - حرص در فقه اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

حرص‌ورزیدن نسبت به دنیا صفتی ناپسند است که در احادیث متعدد نکوهش شده و از ریشه‌‏های کفر، از نشانه‏‌های شقاوت انسان، سبب معصیت حضرت آدم و حوّا و دعوت کننده به ارتکاب گناهان شمرده شده است.

بنابر قول برخی از شرایط مرجع تقلید، علاوه بر عدالت، حریص نبودن بر دنیا است. بنابراین، تقلید از مجتهد حریص به دنیا جایز نیست.

حریص، از جمله افرادی است که مشورت با آنان مکروه است.

از آداب تجارت، میانه‌روی در کسب است؛ به گونه‏‌ای که نه سر از آزمندی در آورد و نه خود و خانواده‏‌اش در مضیقه قرار گیرند.

از اسباب تهمت که موجب عدم پذیرش گواهی شاهد می‏‌شود، حریص بودن وی بر ادای شهادت است؛ بدین معنا که پیش از درخواست قاضی مبادرت به ادای شهادت کند. در اینکه حرص بر ادای شهادت مطلقا موجب ردّ شهادت می‏‌شود یا تنها در حقوق متعلّق به مردم، نه حقّ الله، اختلاف است. برخی بر ردّ شهادت در حقّ النّاس اشکال کرده‏‌اند. .

منابع

1. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت