حکم تسمیه و ذکر نام شریف حضرت ولی عصر (مقاله)

حکم تسمیه و ذکر نام شریف حضرت ولی عصر عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی فقهی در حکم جواز یا حرمت ذکر نام کامل امام زمان (ع) می‌پردازد. این مقالهٔ ۲۴ صفحه‌ای به قلم نجم الدین طبسی نگاشته شده و در فصلنامه انتظار موعود (شماره ۳، بهار ۱۳۸۱) منتشر گشته است[۱]

حکم تسمیه و ذکر نام شریف حضرت ولی عصر
زبانفارسی
نویسندهنجم الدین طبسی
موضوعامام مهدی
مذهبشیعه
منتشر شده درفصلنامه انتظار موعود
محل نشرقم، ایران
تاریخ نشربهار ۱۳۸۱
شماره۳
تعداد صفحات۲۴
شماره صفحاتاز صفحه ۲۰۳ تا ۲۲۶ مجله
ناشر الکترونیکپایگاه مجلات تخصصی نور

چکیده مقاله

نویسنده این مقاله می‌نویسد: «تحقیقی است فقهی در حکم جواز یا حرمت ذکر نام کامل امام زمان(ع). نویسنده با استناد به منابع روایی و بهره‏‌گیری از گفتارهای فقها و محدثین شیعه، به بررسی این موضوع پرداخته است که آیا می‏‌توان نام مخصوص محمد آن حضرت را به صورت صریح یا کنایه ذکر کرد. نویسنده به بررسی روایات و اقوال قائلین به جواز و منع، از جمله دیدگاه‏‌های علامه مجلسی که قائل به منع است و شیخ حر عاملی که قائل به جواز است، مسئله را به صورت فقه استدلالی امامیه مورد بررسی قرار می‌‏دهد و اگر چه نویسنده در بحث بیشتر متمایل به جواز است، در پایان قائل به توقف می‏‌شود»[۱]

فهرست مقاله

  • مقدمه
  • بررسی اقوال عالمان و فقیهان‌
  1. آرای قائلین به حرمت‌
    1. علامه مجلسی
    2. محدث نوری
  2. آرای قائلین به جواز
    1. شیخ حر عاملی
    2. محقق اربلی
    3. فیض کاشانی
    4. شیخ صدوق
    5. صاحب مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم
    6. آیت الله ناصر مکارم شیرازی
  • پی‌نوشت‌ها

دربارهٔ پدیدآورنده

 
نجم‌الدین طبسی
آیت الله نجم‌الدین طبسی (متولد ۱۳۳۴ نجف اشرف) تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: سید محمد رضا گلپایگانی، علی پناه اشتهاردی جعفر سبحانی، سید علی محقق داماد، حسین نوری همدانی، محسن حرم‌پناهی، محمد رضا طبسی نجفی، حسین وحید خراسانی و فاضل هرندی فرا گرفت. عضو هیئت علمی و شورای علمی مرکز تخصصی مهدویت، علوم حدیث، مؤسسه آموزشی پژوهشی مذاهب اسلامی و مرکز تخصصی تربیت محقق مذاهب اسلامی، استاد راهنما، مشاور و داور در جلسات دفاعیه رساله‌های سطح سه و چهار حوزه؛ تدریس در دانشگاهای کشور؛ تدریس در حوزه‌های علمیه خارج از کشور از جمله فعالیت‌های وی می‌باشد. او علاوه بر تدریس دروس حوزوی تا کنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشته تحریر درآورده است. «الإمام الحسین فی مکة المکرمة»، «تا ظهور»، «فاطمه در آخرت»، «نشانه‌هایی از دولت موعود»، «چشم‌اندازی به حکومت مهدی»، «صوم عاشوراء بین السنة و البدعة»، «رجعت از نظر شیعه»، «دجال»، «حدیث‌شناسى مهدویت»، «بررسی احادیث عدالت مهدوی»، «درنگی در روایات قتل‌های آغازین دولت مهدی»، «نهی از قیام در بوته نقد و تحلیل روایی»، «جزیره خضرا در ترازوی نقد»، «چرایی گریه و سوگواری»، «تأملی نو در نشانه‌های ظهور»، «نگرشی در سفیانی»، «مناقب الشیخین فی التفسیر و الحدیث»، «سید حسنی در خطبة البیان» و «نگرشی در روایات سید حسنی» برخی از این آثار است.[۲]

پانویس

دریافت متن