امام صادق (ع) فرمودند: "در شمار سخنانی که خداوند با موسی بن عمران (ع) به آرامی گفتگو کرد، آن بود که فرمود: ای فرزندعمران! هرکس گمان کند که مرا دوست دارد امّا چون شب فرارسد خوابیده و از من غافل میشود، دروغ گفته است؛ آیا نه چنان است که هر عاشقی دوست دارد با معشوق خود خلوت گزیند!. ای موسی! من اینگونه بر دلهای دوستدارانم آگاهم، که چون شب فرا رسد چشمهایشان از قلبشان گشته بهسوی من متوجّه میشود و عذاب من در مقابل آنان به نمایش در میآید، آنان براساس مشاهده و حضور در محضر من با من به سخن و مکالمه میپردازند. ای موسی! از قلب خود خشوع و از بدن خود خضوع و از چشم خود اشک در تاریکی شب را نصیب من گردان، تا مرا نزدیک به خود و پاسخ دهنده به خود بیابی"[۱]؛
امام صادق (ع) فرمودند: "خداوند را دوست نمیدارد آنکس که او را معصیت و نافرمانی میکند؛ آنگاه این دو بیت را به عنوان گواه سخن خود خواندند: خداوند را معصیت مینمائی در حالی که دوستی او را اظهار میکنی، قسم به جان خودم این در میان کارها سخت بیسابقه است!؛ اگر حب و دوستی تو صادقانه بود هر آینه تنها اطاعتش مینمودی، چراکه عاشقمطیعمعشوق خود است"[۲]
در احادیث قدسی مربوط به حضرت داود (ع) وارد شده است که، خداوند به او فرمود: ای دارد! به مردمان خبر ده که من دوستدار کسی هستم که مرا دوست بدارد، و همنشین کسی هستم که همنشین من باشد، و مونس کسی هستم که با نام من انس گیرد، و همراه کسی هستم که همراه من باشد، و کسی که مرا برگزیند او را بر خواهم گزید، و هرکس حرف مرا شنوا باشد از او شنوائی کنم. هیچ کس مرا به حقیقتدوست ندارد مگر آنکه او را برای خود میپذیرم، و چنانش دوست میدارم که هیچیک از آفریدگانم بر او پیشی نگیرد. هر کس بدرستی مرا جستجو نماید خواهدم یافت، و هرکس غیر مرا بطلبد مرا نخواهد یافت"[۴].