پروردگار من و آقا و ارباب و پرورش دهنده من! بر عذاب تو صبر کنم امّا چگونه بر دوری از تو صبر نمایم!"[۱]؛
"اربابم! بواسطه یاد تو قلب من زنده مانده، و بواسطه مناجاتت ترس عذابت را بر من سرد و آسان ساختهای"[۲]؛
"اگر مرا به آتش وارد سازی، جهنّمیان را از عشق خود نسبت به تو خبر میدهم"[۳]؛
"خدایا! من از تو درخواست مینمایم که قلب مرا از عشق به خود... و از شوق بهسوی درگاه خود مالامال سازی"[۴]؛
"پروردگارا! انقطاع کامل بهسوی خود را نصیب من فرما، و دیدگان قلبهایمان را به نور نگاهش به سوی تو روشن فرما، تا آنجا که بصیرت قلبها حجابهای نورانی را بشکافد و به معدن عظمت متّصل شود، و روحهای ما به عزّ قدس تو معلق گردد"[۵][۶].