رأفت در معارف و سیره نبوی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

مهر و محبت و رحمت پیامبر گرامی اسلام همواره از صفات برجسته آن حضرت شناخته شده است. خداوند متعال چنین رأفتی را در وجود مبارک آن حضرت یک عطیه و موهبت الهی می‌داند: ﴿فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ[۱] بدین جهت است که خداوند آن حضرت را رحمة للعالمین معرفی کرده است: ﴿وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ[۲]. نمونه‌های بارزی از این سیره را می‌توان در رفتار سیاسی - اجتماعی آن حضرت مشاهده کرد. شاید بتوان اوج رحمت و گذشت آن حضرت را در مورد اهل مکه بیابیم که در اوج قدرت از آنان درگذشت. عبدالله بن عباس نقل کرده است که رسول الله به اهل مکه گفت: «ای اهل مکه که مرا رنجانیده و تکذیب کرده‌اید و از زاد و بومم بیرون کرده‌اید، گمان می‌برید که من با شما چه خواهم کرد؟!» چون اظهار کردند که انتظار بزرگواری و رحمت از آن حضرت دارند به آیات شریفه یوسف در نحوه برخورد آن حضرت با برادران خطاکارش استشهاد کرد و رفتار خود را رفتاری سراسر رحمت و مغفرت اعلام کرد[۳].[۴]

پرسش مستقیم

اصل مهر و رأفت اسلامی به‌عنوان یکی از اصول اخلاق سیاسی در سیره پیامبر خاتم به چه معناست؟ (پرسش)

منابع

پانویس

  1. «پس با بخشایشی از (سوی) خداوند با آنان نرمخویی ورزیدی» سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.
  2. «و تو را جز رحمتی برای جهانیان، نفرستاده‌ایم» سوره انبیاء، آیه ۱۰۷.
  3. مصطفی دلشاد تهرانی، سیره نبوی منطق عملی (تهران، انتشارات وزارت فرهنگ ارشاد اسلامی، ۱۳۷۳)، ج۳، ص۹۰.
  4. بهروز لک، غلام رضا، مقاله «اصول حاکم بر سیره اخلاقی سیاسی پیامبر اسلام»، سیره سیاسی پیامبر اعظم ص ۷۱.