ریاضت
مقدمه
واژه ریاضت در لغت درباره حیوان به کار رفته و مراد از آن تأدیب و تمرین و وادار کردن حیوان بر رفتار مورد نظر صاحبش و بازداشتن آن از حرکات ناپسند می‌باشد.
ریاضت نفس از همین معنا گرفته شده و مراد از آن تربیت و وادار ساختن نفس بر اطاعت از مولا و بازداشتن آن از سرکشی در برابر دستور او و پیرو عقل شدن است[۱].
ریاضت و تهذیب نفس با شیوه و روشی که در آیات و روایات توصیه شده، افضل اعمال و برترین عبادت است که از آن به جهاد اکبر تعبیر شده است.
ریاضت نفس با واداشتن آن بر حرکت در صراط مستقیم؛ یعنی عمل به اوامر و اجتناب از نواهی شارع مقدس در اندیشه، گفتار و رفتار و بازداشتن نفس از سرکشی و عصیان در برابر اوامر و نواهی او تحقق مییابد.
نتیجه ریاضت، طهارت نفس از صفات ناپسندی همچون بخل، حسد، کبر، حرص بر دنیا، و آراسته شدن به صفات پسندیدهای همچون جود، شجاعت، غیرت، طمأنینه، خضوع در برابر حق و فروتنی است.
ریاضت نفس با شیوهای غیر مشروع، از قبیل آنچه صوفیان انجام میدهند، بدعت و حرام است. [۲]
رهبانیت از ریاضت‌هایی است که در اسلام از آن نهی شده است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ مجمع البحرین، واژه «روض»
- ↑ مستمسک العروة ۱۴/ ۲۹ ـ ۳۰
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴، ص ۲۱۲-۲۱۳.