زبان در معارف و سیره نبوی

حفظ زبان

حضرت محمد (ص) همواره مراقب زبان خویش بود و در سخنانش نیز نقش بسیار مهم زبان را یادآوری می‌فرمود: زبان چنان عذابی می‌بیند که هیچ یک از اعضای بدن چنان رنجی نمی‌بینند. زبان می‌گوید: خداوندگارا! مرا چنان شکنجه‌ای دادی که هیچ عضوی را چنان رنجی ندادی؟ آفریدگار پاسخ می‌دهد: از تو سخنی برآمد که به خاور و باختر رسید و در نتیجه آن خون بی‌گناهان ریخت؛ فال‌هایی به ناحق گرفته شد و حرمت‌هایی هتک شد. پس سوگند به ارجمندی خودم، تو را چنان عذاب خواهم کرد که هیچ عضوی از اعضا را چنین عذابی نکرده باشم^[۱].

همچنین فرمود: من ضامن خانه‌ای در بالای بهشت، خانه‌ای در میانه بهشت و خانه‌ای در ورودیِ بهشت برای کسی هستم که ستیزه جویی در گفتار را رها کند؛ گرچه بر حق باشد. بنده به اوج ایمان نمی‌رسد، جز آنکه زبان خویش را نگه دارد^[۲].

گفته‌اند «شخصی به حضور پیامبر اکرم (ص) رسید و عرض کرد: من بیشتر گناهان را مرتکب می‌شوم، ولی تصمیم گرفته ام که خود را اصلاح کنم، ولی نمی‌دانم چگونه؟ حضرت فرمود: در سخنانت راستگو باش و دروغ نگو آن گاه هر گناهی را که می‌خواهی، انجام بده. او در محضر پیامبر تعهد کرد که هرگز دروغ نگوید. پس از مدت کوتاهی، شیطان او را وسوسه کرد تا کار خلافی انجام دهد. بی‌درنگ به فکر فرو رفت که اگر من مرتکب چنین عملی شوم و فردا رسول خدا (ص) از من در این باره بپرسد، چه بگویم. اگر راست بگویم، حدّ بر من جاری می‌کند و اگر دروغ بگویم، که خلاف عهدی است که با پیامبر خدا بستم. به همین ترتیب، هرگاه می‌خواست مرتکب گناهی شود، قدری اندیشه می‌کرد و به این ترتیب، ترک دروغ سبب شد دیگر گناهان را نیز ترک کند»^[۳].^[۴]

منابع

اسحاقی، سید حسین، نگین رسالت

پانویس

↑ کنزالعمال، ج۳، ص۵۷۷.
↑ بحارالانوار، ج۲، ص۱۲۸.
↑ امالی، ص۴۱۹.
↑ اسحاقی، سید حسین، نگین رسالت ص ۲۱.

[1] کنزالعمال، ج۳، ص۵۷۷.

[2] بحارالانوار، ج۲، ص۱۲۸.

[3] امالی، ص۴۱۹.

[4] اسحاقی، سید حسین، نگین رسالت ص ۲۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]