"شَرَه" در لغت عرب، به چند معنا آمده است. یکی از این معانی، میل بسیار به یک امر مشخّص است. در اصطلاح علماخلاق نیز، شَرَه به ملکه میل شدید به شهوات جنسی، و پس از آن شهوت شکم اطلاق میشود.
این ملکه، در مقابل ملکه عفّت قرار دارد؛ چه عفّت غرائزآدمی را کنترل نموده او را از زیادهروی در این امور باز میدارد، شرَه امّا صاحب خود را به کامجوئی بیش از حد واداشته عنان او را در این مسیر از دست عقل خارج میسازد[۱].
میل نامحدود و کنترل نشده به شهوت جنسی، آدمی را در معرض خطری بزرگ قرار میدهد؛ چه بسیاری از رذائل از همین میل سرچشمه میگیرد. جنایتها، خیانتها و دستاندازیهای بسیاری از این نمونه، در تاریخنقل شده است.
روش شماری از ساکنان اروپا، امریکا و دیگر مناطقی که از اخلاقاسلامی / فطری فاصله گرفتهاند، نشان دهنده همین مطلب است. میل کنترل نشده آنان به کامجوئی جنسی، آنان را به چنان غرقابی فرو انداخته است، که تنها ظهورحضرت ولیّعصر (ع) را میتوان درمان آن دانست.
عجیب آنکه کشورهای اسلامی، با آنکه نسبت به انحطاطفکری / اخلاقی اینان به خوبی آگاهند، باز هم گه گاه سر در پی آنان مینهند، و در تقلید از آنان گوی سبقت را از یکدیگر میربایند؛ آیا این روش جز سقوط اخلاقی آنان نتیجهای دیگر در پی خواهد داشت؟![۲].
تذکّر این نکته نیز سخت ضروری است، که بسیاری از شهوات جنسی را امروزه با اسامی چندی، همچون عشق و محبّت، همراه کردهاند. پیش از این از فضیلتمحبّت و مراتب آن سخن گفتیم؛ پر واضح است که چنین رذائلی را با آن فضیلت برجسته هیچ سنخیّتی نیست، و آن لطیفه الهی تنها قالبی شده است تا شهوات جنسی پلید را در خود پوشانده، با نام خود برخی از جوانان را فریب دهد!.
سالکان مسیر کمال - بهویژه در سنین جوانی- باید از توجّه به این نکته نیز غفلت نورزند[۳].