سوره تکویر

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

درهم پیچیدن خورشید و تمام شدن نور آن، به‌منزله پایان نظام این جهان و از نشانه‌های قیامت است که در آیه اول این سوره به آن اشاره شده است؛ به همین جهت بر این سوره نام تکویر نهاده‌اند.

این سوره روز قیامت را با ذکر پاره‌ای از مقدمات و نشانی‌های آن و پاره‌ای از آنچه در آن روز واقع می‌شود، یادآور می‌شود و آن روز را توصیف می‌کند که: روزی است که در آن عمل انسان هر چه باشد کشف می‌گردد، و سپس قرآن را توصیف می‌کند به اینکه از القائاتی است که رسولی آسمانی که فرشته وحی است آن را به رسول خدا (ص) القاء کرده، و از القائات شیطانی نیست، و رسول خدا (ص) هم دیوانه نیست، که شیطان‌ها او را دست انداخته باشند.

و چنین به نظر می‌رسد که این سوره از سوره‌های قدیمی (عتاق یا عتائق) باشد که در اوائل بعثت نازل شده، هم چنان که در متن خود سوره شاهدی بر این معنا دیده می‌شود، و آن این است که خدای تعالی رسول گرامیش را از آنچه که دشمنان در باره‌اش می‌گفتند- مانن این که دیوانه‌اش می‌خواندند- منزه می‌دارد، و معلوم است که اتهام‌ها مربوط به اوائل دعوت آن جناب است، هم چنان که سوره نون هم که مشتمل بر تنزیه آن جناب از این تهمت‌ها است در اوائل بعثت نازل شده، پس سوره بدون هیچ حرف و تردیدی در مکه نازل شده است.

ویژگی‌های سوره تکویر

  1. این سوره، ۲۹ آیه، ۱۱۴ یا ۱۴۰ کلمه و ۵۳۳ حرف دارد.
  2. در ترتیب نزول، هفتمین و در ترتیب قرآن کریم هشتاد و یکمین سوره است که پس از سوره مسد و پیش از سوره اعلی نازل شد.
  3. پیش از هجرت در مکه نازل شد و سوره‌ای مکی به‌شمار می‌آید و هیچ آیه مدنی در خود ندارد.
  4. از نظر کمّیّت، مفصّل و از نوع طوال آن به‌شمار می‌آید که بخشی از یک حزب را تشکیل می‌دهد.
  5. این سوره سومین سوره از سوره‌های زمانیه است که با کلمه إِذَا آغاز می‌شود.
  6. گفته‌اند آیه ۲۸ این سوره، منسوخ است.

مهم‌ترین مطالب آن

  1. بیان برخی از حوادث در آستانه قیامت و پس از آن؛
  2. بیان حقانیت و اعتبار قرآن و آورنده آن؛
  3. حاکمیت مطلق الهی در جهان تکوین و تشریع[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۲۰، صفحه ۲۱۳؛ فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۵۰۳؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۳؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۶، صفحه ۱۶۵؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۵.
  2. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۲۸۳۹.