سیره عبادی امام مهدی

درباره عبادت و تهجّد حضرت مهدی (ع) روایات مختلفی وجود دارد مانند اینکه امام رضا (ع) در توصیف روحیه تعبد امام مهدی (ع) در برابر خدای متعال فرمود: "او در برابر خدای جلیل از همگان متواضع‌تر است".

مقدمه

درباره عبادت و تهجّد و شب زنده داری حضرت مهدی (ع) یحیی بن فضل نوفلی گوید: در بغداد محضر امام موسی بن جعفر (ع) رسیدم دیدم که حضرت پس از نماز عصر دستان مبارکش را به دعا برداشت و برای تعجیل فرج امام مهدی (ع) دعا فرمود. وقتی من از آن حضرت در این باره پرسیدم در پاسخ فرمود: «ذَلِكَ الْمَهْدِيُّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (ص)... أَسْمَرُ اللَّوْنِ يَعْتَادُهُ مَعَ سُمْرَتِهِ صُفْرَةٌ مِنْ سَهَرِ اللَّيْلِ بِأَبِي مَنْ لَيْلَهُ يَرْعَى النُّجُومَ سَاجِداً وَ رَاكِعاً بِأَبِي مَنْ لَا يَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ مِصْبَاحُ الدُّجَى بِأَبِي الْقَائِمُ بِأَمْرِ اللَّهِ»^[۱]؛ او مهدی (ع) از آل محمد (ع) است... با وجود اینکه رنگ چهره‌اش گندمی است، بر اثر تهجّد و شب‌زنده‌داری، رنگش به زردی متمایل است، پدرم فدای کسی باد که شب‌ها در حال سجده و رکوع، طلوع و غروب ستارگان را نظاره می‌کند. و پدرم فدای کسی که در راه خشنودی خدا، سرزنش هیچ سرزنش‌کننده‌ای در او اثر نمی‌گذارد، هم او که روشنی‌بخش تاریکی است. پدرم فدای کسی که به امر خدا قیام می‌نماید.

امام رضا (ع) در توصیف روحیه تعبد امام مهدی (ع) در برابر خدای متعال فرمود: «يَكُونُ أَشَدَّ النَّاسِ تَوَاضُعاً لِلَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ»^[۲]؛ «او در برابر خدای جلیل از همگان متواضع‌تر است».

نیز آن حضرت در توصیف خشوع شدید حضرت مهدی (ع) در برابر خدا می‌فرمایند: «المَهدِیّ خاشِعُ للهِ کَخُشوعِ النَّسرِ لِجَنَاحِه»^[۳]؛ «مهدی (ع) در برابر خداوند فروتن است، همچون عقاب در برابر بالش». در این کلام حضرت رضا (ع)، خشوع کردن حضرت مهدی (ع) در برابر خداوند به انعطاف پذیری شیشه تشبیه شده است، شاید منظور این باشد که همان طور که شیشه زود می‌شکند و خورد می‌شود همان طور هم مهدی (ع) در مقابل خدا خورد می‌شود و خشوع می‌نماید.

در دعایی که امام رضا (ع) شیعیان را به خواندن آن سفارش فرمود، درباره حضرت مهدی (ع) این گونه توصیف شده است: «اللَّهُمَّ ادْفَعْ عَنْ وَلِيِّكَ وَ خَلِيفَتِكَ وَ حُجَّتِكَ عَلَى خَلْقِكَ وَ لِسَانِكَ الْمُعَبِّرِ عَنْكَ النَّاطِقِ بِحُكْمِكَ وَ عَيْنِكَ النَّاظِرَةِ بِإِذْنِكَ وَ شَاهِدِكَ عَلَى عِبَادِكَ الْجَحْجَاحِ الْمُجَاهِدِ الْعَائِذِ بِكَ الْعَابِدِ عِنْدَكَ»^[۴]؛ «خدایا از ولی و خلیفه و حجتت بر مردم و زبان گویایی که با اذن تو و بر اساس حکمت تو سخن می‌گوید و چشم بیدار تو و گواه بر بندگانت وسخت کوش تلاشگر را در پناه خودت محافظت بفرما»^[۵].

جستارهای وابسته

منابع

صمدی، قنبرعلی، سیره امام مهدی در عصر ظهور

پانویس

↑ بحارالانوار، ج۸۳، ص۸۱.
↑ من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۱۸.
↑ التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، ص۱۵۳.
↑ مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج۱، ص۴۰۹؛ البلد الأمین و الدرع الحصین، ص۸۱؛ بحارالانوار، ج۹۲، ص۳۳۰.
↑ صمدی، قنبرعلی، سیره امام مهدی در عصر ظهور، ص ۵۶.

[1] بحارالانوار، ج۸۳، ص۸۱.

[2] من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۱۸.

[3] التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، ص۱۵۳.

[4] مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج۱، ص۴۰۹؛ البلد الأمین و الدرع الحصین، ص۸۱؛ بحارالانوار، ج۹۲، ص۳۳۰.

[5] صمدی، قنبرعلی، سیره امام مهدی در عصر ظهور، ص ۵۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]