عبدالله بن خداش مهری بصری

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

ابوخداش عبدالله بن خداش مهری بصری صحابی امام صادق، امام کاظم و امام جواد(ع) بود[۱] و از امام کاظمS[۲]، و صالح بن عبدالله خثعمی و علی بن اسماعیل روایت کرده و حسن بن علی بن بنت الیاس وشّاء، یوسف بن سخت،[۳] صفوان بن یحیی و سلمة بن خطاب از او روایت کرده‌اند.[۴] بعضی از رجال‌نویسان او را فردی ضعیف و غالی،[۵] و بعضی هم او را ثقه دانسته و گفته‌اند که وی اظهار کرده که در عمرش با هیچ کافری مصافحه نکرد و با قضات و حکام ارتباطی نداشته و همیشه غسل جمعه می‌‌کرده و از مصرف دارو پرهیز کرده است. کشّی علت نامیدن او به مهری را، منصوب بودن او به محله مهره در بصره می‌‌داند.[۶] به گفته مامقانی، منشأ ضعف در ابوخِداش، اتهام غلوّ به او از طرف بعضی از قدماست البته نمی‌شود به این گونه اتهامات که بعضی مانند نجاشی به بعضی از افراد وارد کرده‌اند، اعتنایی کرد؛ زیرا بسیاری از چیزهایی که امروزه از ضروری مذهب تلقی می‌‌شود، در نزد آنان غلو و ارتداد محسوب می‌‌شده است، از این رو وثاقت ابوخداش و صحت احادیث او اقوی به نظر می‌‌رسد.[۷] آیت‌الله خوئی او را با عبدالله بن خراش منقری دو نفر می‌‌داند.[۸] اثر او کتابی حدیثی است که سلمة بن خطاب آن را نقل کرده است[۹].[۱۰]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال الطوسی ۲۲۵، ۳۵۵ و ۴۰۸.
  2. تنقیح المقال ۲/۱۸۰.
  3. اختیار معرفة الرجال ۱۵۳ و ۵۰۴ معجم رجال الحدیث ۱۰/۱۷۹.
  4. جامع الرواة ۱/۴۸۳.
  5. رجال النجاشی ۲/۳۴.
  6. اختیار معرفه الرجال ۵۰۴.
  7. تنقیح المقال ۲/۱۸۰.
  8. معجم الرجال الحدیث ۱۰/۱۸۰.
  9. رجال النجاشی ۲/۳۴.
  10. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۸۹.