عبدالله بن علی بن حسین در تاریخ اسلامی

آشنایی اجمالی

وی برادر پدری و مادری امام باقر(ع) بود. نسلی اندک آن هم تنها از فرزند خود محمّد، که از محدّثان مدینه به شمار می‌‌رفت، از خود به جای گذارد. صدوق وی را یکی از شش نواده امام حسین(ع)دانسته است که نسل آن حضرت را تداوم دادند. او را به دلیل زیبایی فوق العاده (باهر) (خیره کننده) لقب دادند.

شیخ مفید وی را کثیر الحدیث و فاضل و فقیهی دانسته است که مردم از او اخذ حدیث می‌‌کردند و آثار اهل بیت(ع)را از او فرا می‌‌گرفتند.

تولیت موقوفات رسول اکرم(ص) و حضرت علی(ع) بر عهده او بود.

ابن حجر وی را که از طبقه پنجم راویان است، مقبول دانسته و ابن حبّان نیز اورا در شمار ثقات و راست گویان ذکر کرده است.

رجالیون شیعی نیز همگی به نقل مدح شیخ مفید درباره او بسنده کرده، افزون بر آن چیزی نگفته‌اند.و ی که از اصحاب امام سجّاد(ع)است، از پدر بزرگوارش و جدّ مادری‌اش، حسن بن علی^[۱] و نیز به طور ارسال از امام علی(ع) نقل حدیث کرده است و عمارة بن غَزِیّه، موسی بن عقبه، عیسی بن دینار و یزید بن ابی زیاد از او نقل حدیث کرده‌اند.

احادیث وی در صحیح ترمذی، صحیح نسائی و نیز در ارشاد مفید نقل شده است^[۲]. وی از رسول خدا(ص) نقل کرده است که فرمود: بخیل واقعی کسی است که نام من نزد او برده شود، ولی بر من درود نفرستد^[۳]. تاریخ درگذشت او را به طور مشخّص نقل نکرده‌اند، امّا بیش‌تر رجالیون شیعی عمر او را هنگام وفات ۵۷ سال دانسته‌اند و ذهبی نیز وی را در شمار درگذشتگان سال‌های ۱۱۱ تا ۱۲۰ ﻫ.ق یاد کرده است.^[۴]

جستارهای وابسته

محمد بن عبدالله بن علی (فرزند)

منابع

عزیزی، رستگار، بیات، راویان مشترک ج۲

پانویس

↑ با توجّه به سال احتمالی درگذشت و نیز طول عمر او، نقل حدیث وی از امام حسن(ع)نیز باید به طور ارسال باشد،؛ چراکه از کم کردن عمر او از سال احتمالی ارتحال او سال حدوداً ۵۳ ﻫ.ق به دست می‌‌آید که سال‌ها با شهادت آن حضرت فاصله دارد و این، نکته ای است که ابن حجر نیز در تهذیب التهذیب ۵/ ۳۲۵ بدان اشاره کرده است.
↑ نک: تهذیب الکمال ۱۵/ ۳۲۲؛ الارشاد ۲۶۷ و مکارم الاخلاق ۲/ ۲۵۱ (ح ۲۶۰۳).
↑ الارشاد ۲۶۷.
↑ عزیزی، رستگار، بیات، راویان مشترک، ج۲، ص 61.

[1] با توجّه به سال احتمالی درگذشت و نیز طول عمر او، نقل حدیث وی از امام حسن(ع)نیز باید به طور ارسال باشد،؛ چراکه از کم کردن عمر او از سال احتمالی ارتحال او سال حدوداً ۵۳ ﻫ.ق به دست می‌‌آید که سال‌ها با شهادت آن حضرت فاصله دارد و این، نکته ای است که ابن حجر نیز در تهذیب التهذیب ۵/ ۳۲۵ بدان اشاره کرده است.

[2] نک: تهذیب الکمال ۱۵/ ۳۲۲؛ الارشاد ۲۶۷ و مکارم الاخلاق ۲/ ۲۵۱ (ح ۲۶۰۳).

[3] الارشاد ۲۶۷.

[4] عزیزی، رستگار، بیات، راویان مشترک، ج۲، ص 61.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]