علم معصوم به احکام و شرایع الهی
(تغییرمسیر از علم به احکام شریعت)
مقدمه
از مسلمات مکتب تشیع این است که امام به امور دینی اشراف دارد و احکام شرعی الهی را می‌داند و به امور حکومت داری نیز آگاه است به نظر شیعیان امام باید چنین علومی را دارا باشد و اگر کسی فاقد چنین علومی باشد لیاقت امامت را نخواهد داشت. به هر حال در اینجا به ذکر سه روایت اکتفا می‌شود:
- روایت اول: در حدیثی از عبدالله بنسلیمان از امام صادق(ع) نقل می‌کند که حضرت می‌فرماید خداوند همواره در روی زمین حجتی دارد که حلال و حرام را به مردم تعلیم می‌دهد و مردم را به راه خدا دعوت می‌کند. مسلَم است که تعلیم فرع بر علم است البته این تعریف بر این اساس است که ما یعرف را از باب تعریف می‌خوانیم ولی اگر ثلاثی مجرد در نظر بگیریم معنی این می‌شود که به حلال و حرام آگاهی دارد.
- روایت دوم: روایتی است از امام رضا(ع) که در آن حضرت به تعریف مقام و جایگاه امامت پرداخته در این روایت که طولانی نیز هست امام ویژگی‌های زیادی برای کسی که عهده دار مقام امامت است بر شمرده‌اند در ضمن این روایت ایشان می‌فرمایند:«الإمام مضطلع بالإمامه و عالم بالسیاسة»
- روایت سوم: حضرت علی می‌فرماید: «ان احق الناس بهذا الامر اقواهم علیه و اعلمهم بامر الله فیه» این کلام گهربار به خوبی شرطیت علم برای امامت را نشان می‌دهد. و از مهمترین روایات کلامی در باب امامت محسوب می‌شود. با مراجعه به کتب کلامی شیعه می‌بینیم که بعد از تعریف امامت به بیان شرایط آن می‌پردازند بعد از شرط عصمت دومین شرطی که معمولا بیان می‌کنند این است که امام باید اعلم اهل زمان خود باشد[۱].
منابع
پانویس
- ↑ اوجاقی، ناصرالدین، علم امام از دیدگاه کلام امامیه، ص۴۱ و ۵۰ و ۵۱.