قتادة بن دعامه سدوسی بصری در علوم قرآنی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ابو الخطاب قتادة بن دعامۀ سدوسی بصری[۱] یکی از مفسران تابعی است که کتاب تفسیری نیز داشته است. گفته‌اند وی در سال ۶۱ ه‍‌. ق نابینا متولد شده و در سال ۱۱۷ در ۵۶ سالگی در «واسط‍‌» از دنیا رفته است[۲].

وی، هم از صحابه مانند انس بن مالک و ابو الطفیل روایت کرده و هم از مفسران تابعی مانند سعید بن مسیب، عکرمه، حسن بصری و عطاء بن ابی رباح[۳]؛ بنابراین، در تابعی بودن وی تردیدی نیست، ولی همۀ دانش خود را به‌طور مستقیم از صحابه فرا نگرفته است. سیوطی او را در طبقۀ تابعین از مفسران آورده و او را از مفسران کهنی که غالب سخنانشان را از صحابه تلقی کرده‌اند، معرفی کرده است[۴]. داوودی او را در طبقات المفسرین با عنوان "الحافظ‍ العلّامة، ابو الخطاب البصري، الضرير الاكمه المفسر" آورده و گفته است: تفسیر او را شیبان بن عبد الرحمان ابو معاویه بصری از وی روایت کرده و از احمد بن حنبل نقل نموده که گفته است: قتاده به تفسیر و اختلاف علما آگاه است[۵].

حاج خلیفه از کتاب تفسیری وی با عنوان تفسیر قتادة بن دعامه یاد کرده و گفته است: وی مشهور به ابن السدوسی است[۶]. فؤاد سزگین نیز او را در شمار مفسران آورده و گفته است:

مفسر، فقیه و عالم به شعر و انساب بوده است و در شمار آثار وی از کتابی به نام التفسیر یاد کرده و گفته است: به نظر می‌رسد تفسیر وی حجمی بزرگ داشته است. طبری بیش از ۳۰۰۰ بار از او یاد کرده است[۷]. از روایت محمد بن سنان در روضة الکافی به‌دست می‌آید که وی در بصره قرآن را تفسیر می‌کرده؛ ولی تفسیر وی مورد تأیید امام باقر (ع) نبوده و فراتر از توان و صلاحیت خود به تفسیر قرآن می‌پرداخته است. برای آگاهی از آن روایت، مذهب، وثاقت، استاد، رتبۀ علمی و آدرس برخی از آرای تفسیری وی، به مکاتب تفسیری تألیف نگارنده رجوع شود[۸].[۹]

منابع

پانویس

  1. سدوس نام جد وی بوده است. ابو حاتم چنین گفته است: قتادة بن دعامة بن قتادة بن عزیز بن عمرو بن ربیعة بن عمرو بن الحارث بن سدوس بن شتبان (ابو حاتم، کتاب الثقات، ج۵، ص۳۲۱ و ۳۲۲).
  2. ابن حجر در ابتدای سخن گفته است: ولد اکمه و در ضمن سخن از عمرو بن علی نقل کرده که گفته است: در سال ۶۱ متولد شده و در سال ۱۱۷ وفات کرده است و از ابو حاتم نقل کرده که در ۵۶ یا ۵۷ سالگی در واسط‍ از دنیا رفته است (تهذیب التهذیب، ج۸، ص۳۱۵ و ۳۱۸).
  3. ر. ک: تهذیب التهذیب، ج۸، ص۳۱۵.
  4. ر. ک: سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۲۳۳-۱۲۳۵.
  5. داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۴۳ رقم ۴۱۵.
  6. حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۵۶.
  7. سزگین، تاریخ التراث العربی، ج۱، ص۷۵.
  8. بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۲۵۹-۲۶۳.
  9. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۱۹۲-۱۹۳.