مسجد در معارف و سیره حسینی

میهمان خدا

از زیاد حارثی نقل شده است که: شنیدم که حسین بن علی (ع) می‌فرماید: «هر کس تنها به خاطر خدای متعال به مسجدی وارد شود، میهمان خداست تا زمانی که از آنجا خارج شود»^[۱].^[۲]

دعای ورود به مسجد و خروج از آن

در کتاب الأمالی به نقل از فاطمه دختر امام حسین، از پدرش امام حسین آمده است: پیامبر خدا (ص) چون به مسجد می‌آمد، می‌گفت: «خداوندا! درهای رحمتت را بر من بگشا» و چون بیرون می‌رفت، می‌گفت: «خداوندا! درهای روزی‌ات را بر من بگشا»^[۳].^[۴]

ثواب نماز گزاردن در مسجد پیامبر (ص)

از سعید بن مسیب نقل است: امام زین العابدین (ع) به من فرمود: «ای سعید! پدرم حسین (ع)، از پدرش علی (ع)، از پیامبر خدا (ص)، از جبرئیل (ع) از خداوند جلیل باشکوه، برایم نقل کرد که فرموده است: هیچ بنده‌ای از بندگانم به من ایمان نیاورد و تو را تصدیق نکرد و در مسجدت به دور از چشمِ مردم، دو رکعت نماز نگزارد، جز آنکه گناهان گذشته و آینده‌اش را آمرزیدم^[۵].^[۶]

منابع

محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین

پانویس

↑ «سَمِعْتُ الحُسَينَ بْنَ عَلِيٍّ (ع) يَقولُ: مَنْ أَتَى مَسْجِداً لَا يَأْتِيهِ إِلَّا لِلَّهِ تَعَالَى، فَذَاكَ ضَيْفُ اللّهِ تَعَالى حَتَّى يَخْرُجَ مِنْهُ» (بغیة الطلب فی تاریخ حلب، ج۶، ص۲۵۸۵؛ الأنساب، سمعانی، ج۳، ص۱۹۵).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۶۱.
↑ «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص): كَانَ‏ إِذَا دَخَلَ‏ الْمَسْجِدَ قَالَ: اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ رَحْمَتِكَ، فَإِذَا خَرَجَ قَالَ: اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ رِزْقِكَ» (الأمالی، طوسی، ص۵۹۶، ح۱۲۳۷؛ بحار الأنوار، ج۸۴، ص۲۶، ح۲۰).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۶۱.
↑ «يَا سَعِيدُ، أَخْبَرَنِي أَبِي الْحُسَيْنُ عَنْ أَبِيهِ (ع) عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) عَنْ‏ جِبْرِيلَ عَنِ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ أَنَّهُ قَالَ مَا مِنْ‏ عَبْدٍ مِنْ‏ عِبَادِي‏ آمَنَ بِي وَ صَدَّقَ بِكَ وَ صَلَّى فِي مَسْجِدِكَ رَكْعَتَيْنِ عَلَى خَلَاءٍ مِنَ النَّاسِ إِلَّا غَفَرْتُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ» (رجال الکشّی، ج۱، ص۳۳۴، ح۱۸۸؛ المناقب، ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۳۴).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۶۲.

[1] «سَمِعْتُ الحُسَينَ بْنَ عَلِيٍّ (ع) يَقولُ: مَنْ أَتَى مَسْجِداً لَا يَأْتِيهِ إِلَّا لِلَّهِ تَعَالَى، فَذَاكَ ضَيْفُ اللّهِ تَعَالى حَتَّى يَخْرُجَ مِنْهُ» (بغیة الطلب فی تاریخ حلب، ج۶، ص۲۵۸۵؛ الأنساب، سمعانی، ج۳، ص۱۹۵).

[2] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۶۱.

[3] «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص): كَانَ‏ إِذَا دَخَلَ‏ الْمَسْجِدَ قَالَ: اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ رَحْمَتِكَ، فَإِذَا خَرَجَ قَالَ: اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ رِزْقِكَ» (الأمالی، طوسی، ص۵۹۶، ح۱۲۳۷؛ بحار الأنوار، ج۸۴، ص۲۶، ح۲۰).

[4] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۶۱.

[5] «يَا سَعِيدُ، أَخْبَرَنِي أَبِي الْحُسَيْنُ عَنْ أَبِيهِ (ع) عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) عَنْ‏ جِبْرِيلَ عَنِ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ أَنَّهُ قَالَ مَا مِنْ‏ عَبْدٍ مِنْ‏ عِبَادِي‏ آمَنَ بِي وَ صَدَّقَ بِكَ وَ صَلَّى فِي مَسْجِدِكَ رَكْعَتَيْنِ عَلَى خَلَاءٍ مِنَ النَّاسِ إِلَّا غَفَرْتُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ» (رجال الکشّی، ج۱، ص۳۳۴، ح۱۸۸؛ المناقب، ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۳۴).

[6] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۶۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]