مشکور در تاریخ اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث مشکور است. مشکور از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: مشکور در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

مشکور در منابع کهن، نام و نشانی ندارد. ولی به گفته برخی از موّرخین، وی از دوستداران خاندان عصمت و طهارت و زندانبان طفلان مسلم (ع) بود. او پس از شناختن آن دو اندوهناک گشت و امکانات رفاهی را در زندان برایشان فراهم کرد. چون شب فرا رسید آنان را بر سر راه قادسیه آورد و انگشترش را به عنوان علامت به آنها داد تا با ارائه آن به بردارش، در قادسیه، راهنمایی شده و راهی مدینه شوند. از سوی دیگر، چون عبیدالله بن زیاد از آزادی طفلان مسلم آگاه شد، مشکور را احضار کرد و گفت: با پسران مسلم چه کردی؟ گفت: آنها را در راه خدا آزاد کردم.

ابن زیاد پرسید: از من نترسیدی؟ پاسخ داد: تنها از خداوند متعال می‌ترسم. ای پسر زیاد! پدر این کودکان را کشتی، از اینها چه می‌خواهی؟ من به احترام پیامبر (ص) آنها را آزاد کردم و از آن حضرت امید شفاعت دارم و تو از شفاعت او محرومی. عبیدالله خشمگین شد و گفت: فرمان می‌دهم تا سرت را از بدن جدا کنند. مشکور گفت: از سری که در راه مصطفی نباشد، بیزارم. در این لحظه ابن زیاد فرمان داد او را پانصد تازیانه بزنند و سرش را از تن جدا کنند. هنگامی که نخستین تا زیانه‌ها را به او می‌زدند این جمله‌ها را می‌خواند: ﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ﴾، الهی مرا شکیبایی ده! ای پروردگار من! مرا به [شفاعت] مصطفی و فرزندانش رهایی ده!

دیگر تا پایان ضربه‌ها سخنی نگفت. سپس آب خواست، ولی ابن زیاد گفت: او را تشنه گردن بزنید. مشکور شفاعت عمرو بن حارث را نیز در این باره نپذیرفت و پس از گفتن این جمله: «من از آب کوثر سیراب شدم». ، به فیض شهادت نایل گشت.

منابع

1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا