نیایش چهل و یکم
مقدمه
این نیایش حضرت سجاد (ع) است در طلب پرده‌پوشی و خودداری از گناه. یکی از صفات و اسمای حسنای خداوند، "سَتّار" است یعنی پرده‌پوش. خداوند از روی مهرش، گناهان و بدی‌های بندگانش را حتی از فرشتگان پنهان نگه می‌دارد و راضی نمی‌شود که بنده‌اش رسوا شود. امیرالؤمنین (ع) در دعای کمیل این‌چنین نیایش می‌کند: «اللَّهُمَّ مَوْلَايَ كَمْ مِنْ قَبِيحٍ سَتَرْتَهُ»؛ «خدایا ای مولای من چقدر کار زشتی که از من سر زد ولی تو پوشاندی». و در دعای سحر ماه رمضان می‌خوانیم: «سَتَّارُ الْعُيُوبِ غَفَّارُ الذُّنُوبِ عَلَّامُ الْغُيُوبِ تَسْتُرُ الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ وَ تُؤَخِّرُ الْعُقُوبَةَ بِحِلْمِكَ»: «پرده‌پوش عیب‌ها، آمرزنده گناهان، به بزرگیت گناه را می‌پوشانی و به بردباریت کیفر را به تأخیر می‌اندازی».
امام زین العابدین (ع) نیز در این دعا با استفاده از اسم نیکوی الهی خود را در دریای رحمت الهی می‌افکند و امیدوارانه آینده‌ای والا و امن طلب می‌کند: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَفْرِشْنِي مِهَادَ كَرَامَتِكَ...»؛ «بارخدایا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و فرش‌های کرامت خویش برای من بگستران و مرا به آبشخور رحمت خود درآور و در درون بهشت جای ده و از درگاهت مران که رنجیده شوم و از خود نومید مگردان که محروم مانم. به آنچه مرتکب شده‌ام، قصاص مکن. به آنچه کرده‌ام خرده مگیر. آنچه را نهان داشته‌ام آشکار منمای. از آنچه پوشیده داشته‌ام پرده بر مگیر. اعمال من به ترازوی عدالت مسنج. کردارهای پنهانی‌ام را در برابر مردم فاش مگوی. هرچه را که افشای آن مرا ننگین می‌سازد از مردم پوشیده دار. هرچه را که سبب رسوایی من نزد تو می‌شود، از ایشان نهان کن. به خشنودی خود مقام و مرتبت من فرا بر و به آمرزش خویش کرامت من به کمال رسان. مرا در زمره اصحاب‌الیمین در آور و به راه ایمنی‌یافتگان بران. مرا در شمار رستگاران قرار ده. مجالس صالحان را به من آبادانی و رونق بخش». «آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ»[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی.
- ↑ بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش چهل و یکم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۴۹۵.