صبر در معارف و سیره امام باقر: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

صبر و [[بردباری]] از بارزترین صفات حضرت [[امام]] [[ابو جعفر]] [[محمّد]] [[باقر]]{{ع}} است. همه تاریخ‌نویسان بر این نکته اتّفاق‌نظر دارند که آن حضرت هیچگاه در برابر کسانی که به آن حضرت [[ستم]] و تعدّی روا داشته بودند مقابله به‌مثل و برخورد [[سوء]] انجام نمی‌دادند. بلکه همیشه مقابله آن حضرت با [[احسان]] و نیکویی بوده است. آن حضرت همیشه در مقابل کسانی که به آن حضرت ستم روا می‌داشتند با گذشت و [[نیکی]] برخورد می‌کرده‌اند. تاریخ‌نویسان موارد بسیاری از صبر و بردباری عظیم آن امام همام ذکر کرده‌اند.

امام باقر{{ع}} نگاهی از روی [[لطف]] و دلسوزی به او انداختند. از آن پس آن حضرت او را بیش از پیش غرق در [[احسان]] و نیکویی کردند تا حدّی که آن مرد متنبّه شده و راه [[حقّ]] و [[حقیقت]] بر او آشکار گردید. او از حالت کینه و [[دشمنی]] به دوستی و ولایت امام باقر{{ع}} منتقل گردید، تا آنجا که تا هنگام [[مرگ]] ملازم محضر امام باقر{{ع}} بود و در هنگام مرگ [[وصیت]] کرد تا امام باقر{{ع}} بر او [[نماز]] بگذارد<ref>بحار الانوار، ج۱۱، ص۶۶.</ref>. این سجایای اخلاقی بلند [[امام باقر]]{{ع}} جلوه‌هایی از خلق عظیم جدّ گرامی‌اش [[حضرت پیامبر]] اکرم{{صل}} بود که توانست با [[اخلاق]] والای خود میان قلب‌های [[مردم]] انس و [[الفت]] ایجاد نموده و به [[احساسات]] و [[عواطف]] مردم [[وحدت]] بخشیده و همگان را پس از سال‌ها [[فرقه‌گرایی]] و تحزّب و تشتّت و جدایی بر کلمه [[توحید]] جمع نماید<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۷ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۷]]، ص ۳۲.</ref>.

صبر یکی از صفات ذاتی [[ائمّه]] [[پاکیزه]] از [[اهل بیت پیامبر]] اکرم{{صل}} بوده است. آنان بر تمام سختی‌های [[روزگار]] و مرارت‌های زمانه صبر کردند. آنان مصیبت‌هایی را به [[جان]] خریدند که [[کوه‌ها]] نیز از کشیدن بار آنها [[ناتوان]] بوده است. حضرت [[سید]] الشّهداء [[امام حسین]]{{ع}} بر روی خاک کربلا با موج‌هایی از محنت و [[رنج]] و [[مشقّت]] روبرو گردید که هوش از سر هر [[انسان]] زنده‌ای می‌رباید. در حالی‌که این [[کلام]] [[زیبا]] را در زیر لب ترنّم می‌فرمود که: خداوندا بر [[قضاء]] تو صبر می‌کنم؛ چراکه معبودی جز تو وجود ندارد. امام باقر{{ع}} نیز مانند پدران پاکش در راه تحمّل [[سختی]] و محنت و [[مصیبت]] راه صبر را پیشه کرده است. اکنون به نمونه‌هائی از این صبر عظیم توجّه می‌کنیم: