حکومت عمان

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از کارگزار عمان)

آشنایی اجمالی

عمان منطقه‌ای است عربی کنار ساحل دریای عمان. نخل و زراعت در آن بسیار و گرمای شدید آن زبانزد مردم است. بیشتر مردمان این ناحیه از خوارج اباضیه‌اند و مردمان دارای غیر این مذهب در آن بسیار اندک‌اند[۱]. امروزه از این منطقه ـ که در گوشه جنوب شرقی شبه جزیره عربستان قرار دارد، ـ به عنوان کشوری سلطان نشین و مستقل یاد می‌‌شود به پایتختی مسقط[۲].

حاکمان عمان

نعمان بن عجلان زرقی

نعمان بن عجلان از اصحاب پیامبر (ص) و نیز امیر المؤمنین (ع) و کارگزار آن حضرت در بحرین و عمان بوده است[۳]. امیر المؤمنین علی (ع) هنگامی که قصد داشت با شامیان بجنگد، نعمان بن عجلان را به فرمانداری بحرین گماشت و عمر بن ابی سلمه مخزومی را برای یاری خود در جنگ با شامیان از حکومت بحرین، برکنار کرده، به جانب کوفه فراخواند. نامه امام (ع) به عمر بن ابی سلمه و درباره گماشتن نعمان به فرمانداری بحرین چنین است: اما بعد، من نعمان بن عجلان زرقی را والی بحرین قرار دادم و دست تو را بدون آنکه نکوهشی برایت باشد از فرمانداری آن دیار کوتاه کردم، زیرا تو به نیکی، حکومت و حق امانت را ادا کردی، بنابراین به سوی ما حرکت کن بی آنکه به تو گمان بدی داشته باشم و یا تو را سرزنش کرده یا متهم و گناهکارت بدانم. پس من تصمیم گرفته‌ام به سوی ستمکاران اهل شام بروم و دوست دارم تو با من باشی، چرا که تو از کسانی هستی که در نبرد با دشمن، پشت من به وجود تو نیرومند می‌شود و در برپا داشتن ستون‌های دین، یاور و پشتیبان من خواهی بود[۴].[۵]

حلو بن عوف ازدی

بنا بر نقل تاریخ یعقوبی، حلو بن عوف أزدی کارگزار حضرت علی (ع) در عمان بود و زمانی که خریّت بن راشد، شورش کرد، وی را کُشت[۶] و بنی ناجیه را علیه حکومت علی(ع) تحریک کرد و سرانجام فتنه به دست معقل بن قیس، فرمانده با کفایت علی(ع) از بین رفت[۷].[۸]

منابع

پانویس

  1. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۱۴۶.
  2. بلادی، عاتق بن غیث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة، ص۲۱۶.
  3. رجال الطوسی، شیخ طوسی، ص۸۳.
  4. نهج البلاغه، ص۴۱۵.
  5. کاظمی، محمد ایوب، مقاله «نعمان بن عجلان»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۷، ص۳۹۶ ـ ۴۰۵.
  6. تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۹۵.
  7. به شرح حال مصقله مراجعه شود.
  8. ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۴۱۱.