ابو محمد حسین بن ابراهیم، در ری از ملازمان ابو الحسین محمد بن جعفر اسدی (م. ۳۱۲) و از سفرای مورد ستایش بوده است. ابو محمد، برای پیگیری مسائل و احتمالا دیدار با حضرت حجت (ع) به بغداد سفر می‌کند و در آن‌جا نزد یکی از بزرگان شیعه، به نام: ابو علی محمد بن همام (م. ۳۳۶) می‌رود و درباره دیدار با حضرت، با او به گفت‌وگو می‌پردازد. ابو علی نیز دعایی را که عمری -از نایبان چهارگانه- به وی آموخته، برای او ذکر می‌کند. در آن دعا، این مضمون آمده است: "خدایا! از تو می‌خواهم ولی امرت را به من بنمایانی"[۲]. وی، به دیدار سمری می‌رود و در یکی از این دیدارها، که شش روز پیش از فوت سمری بوده، توقیع شریف صادر می‌شود و از آن‌جا که ابو محمد حسین بن ابراهیم، استاد خط بوده و علاقه‌مند به جمع آثار خاندان عصمت و طهارت، ان توقیع را استنساخ می‌کند و بعدها که به ری بازمی‌گردد، برای شیخ صدوق بازمی‌گوید. این توقیع، چون از متن اصلی استنساخ شده، اعتبار ویژه‌ای دارد.
تردید در توقیع مذکور، به‌معنای انکار یکی از معجزات حضرت حجت (ع) است؛ زیرا در این توقیع، خطاب به سمری بیان شده که: "تو، تا شش روز دیگر از دنیا می‌روی" و راوی می‌گوید: روز ششم، وی از دنیا رفت. از این‌روی، شیخ حر عاملی در "اثبات الهداة"[۳]، این توقیع را در باب معجزات حضرت می‌آورد. علاوه بر این، راوی این توقیع صدوق است که از مشایخ معتمد خود نقل می‌کند[۴][۵].
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط